“Απαρατήρητοι”: Τα φώτα στον ντελιβερά, την οδοκαθαρίστρια, τον τραυματιοφορέα, τον θυρωρό

“Απαρατήρητοι”: Την επόμενη Δευτέρα 29/11, στο θέατρο Επί Κολωνώ, ανεβαίνει μια παράσταση που προετοιμάστηκε για δύο χρόνια στο εργαστήριο της Ελένης Σκότη που υπογράφει τη σκηνοθεσία. Τα κείμενα είναι βασισμένα στο ομώνυμο βιβλίο της Αγγελικής Σπανού (εκδ. Πόλις). 

Πρωταγωνιστούν εργαζόμενοι που τους συναντάμε συχνά χωρίς να μαθαίνουμε ποτέ το όνομά τους, χωρίς να επικοινωνούμε, χωρίς να αναρωτιόμαστε μετά για τη ζωή τους και για τις σκέψεις τους.

Είναι το σύγχρονο προλεταριάτο που δίνει σκληρή μάχη επιβίωσης χωρίς προοπτική ανέλιξης και χωρίς να προσελκύει το ενδιαφέρον των κομμάτων γιατί δεν είναι συμπαγής ομάδα και επομένως δεν έχει ψηφοθηρικό ενδιαφέρον. Η aftodioikisi με το βλέμμα σταθερά στραμμένο στον κόσμο της εργασίας υποστηρίζει το θεατρικό αυτό εγχείρημα και παρουσιάζει τους ηθοποιούς με λίγα λόγια από το ρόλο τους.

“Εχω μια βαρετή δουλειά και έναν βαρετό σύζυγο. Φτιάχνω ιστορίες με το μυαλό μου βλέποντας τα αυτοκίνητα να περνούν από μπροστά μου. Πού πάνε τα κορίτσια με τη μουσική στο τέρμα; Εχει σύζυγο ο καλοντυμένος κύριος με το ακριβό αυτοκίνητο; Μήπως είναι gay τα δυο αγόρια; Ενα βράδυ, λίγο πριν τελειώσει η βάρδια, πέρασε ο Πάνος με τη γυναίκα του. Του έσβησε η μηχανή”.

“Όλοι βιάζονται. Ούτε καλημέρα δεν λένε μπαίνοντας. Συνήθως μιλάνε στο κινητό ή κάτι ψάχνουν στην τσάντα τους. Μόνο η κυρία Μαίρη περπατάει αργά. Ισως φταίει ότι φοράει πάντα ψηλά τακούνια. Συμβολαιογράφος είναι, παντρεμένη με δικηγόρο, στο ίδιο γραφείο. Η μάνα μου είναι σίγουρη ότι του τα φοράει. Και επιμένει. Στήσε αυτί, μου λέει. Αλλά εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα. Είναι θέμα αρχής”.

“Η μπόχα δεν συνηθίζεται. Ειδικά το καλοκαίρι. Τρίβομαι μόλις γυρνάω σπίτι μέχρι που γδέρνεται το δέρμα μου. Είναι και μακρύ το μαλλί μου. Μέσα στη γλίτσα συνέχεια. Βλέπω στον ύπνο μου καταρράκτες και ποτάμια. Νερά θέλω συνέχεια. Πολλά και δροσερά νερά. Οταν μου χάρισε το πρώτο τριαντάφυλλο ο κ. Στέργιος, είχα πάει στο ανθοπωλείο για τουαλέτα, ντράπηκα. Νόμιζα πως μου φαίνεται η βρώμα.”

“Να περάσεις τους πόντους, να χτυπήσεις τα προϊόντα, να τα βάλεις στις σακούλες, να περάσεις την κάρτα – γρήγορες, μηχανικές κινήσεις, χωρίς ανάσα. Κουράζονται τα χέρια μου, πιάνεται η μέση μου, πονάει ο αυχένας μου. Πιο πολύ με κουράζει η επιθετικότητα των πελατών. Πετάνε τα πράγματα μπροστά στη μούρη μου σαν να θέλουν να με τιμωρήσουν. Σαν να φταίω εγώ για τα προβλήματά τους”.

“Οι γυναίκες την όπισθεν την πάνε αριστερά. Δεν ξέρω τι διάολο συμβαίνει στο κεφάλι τους, αλλά όπου και να τους δείξεις, αυτές το στρίβουν αριστερά. Η Μαρία λέει ότι είμαι μισογύνης και γι αυτό τα λέω αυτά. Εγώ είμαι μισογύνης ρε Μαρία; Η η άλλη με τη μποτοξαρισμένη μάπα που πάει να παρκάρει μιλώντας στο κινητό με προκαλεί; Αστο το ρημάδι κυρά μου. Πάρτο δεξιά και κόψε την πάρλα γαμώ τη μπουκαπόρτα μου!”

“Κάποιοι με κοιτάζουν στα μάτια σαν να ξέρω κάτι και δεν τους το λέω. Αλλά τι να ξέρω εγώ; Το φορείο σπρώχνω. Και έχω πάντα το άγχος μη μου πεθάνει κανείς όταν τον μεταφέρω. Δεν παλεύεται αυτό. Είναι ιερή η στιγμή του θανάτου. Πρέπει να χεις δίπλα ένα αγαπημένο σου πρόσωπο για να σου κλείσει τα μάτια, για να σε αποχαιρετήσει. Εγώ τους είμαι ξένος, βρίσκομαι εκεί από τύχη – από ατυχία μάλλον”.

“Και τι δεν έχω δει τόσα χρόνια στα σπίτια. Ζευγάρια να πλακώνονται, γονείς να δέρνουν τα παιδιά τους και τα σκυλιά τους, γυναίκα να με υποδέχεται ημίγυμνη, έναν παππού να με καλεί να φάω μαζί του, μια γιαγιά να κλαίει και να μου λέει για τον άντρα της που τον έχασε, έναν παπά να με ευλογεί στην καραντίνα για να μην κολλήσω κορονοϊό, πιτσιρίκια να μου ζητούν να βγάλουμε σέλφι. Τα πάντα όλα έχω δει”.

“Μαθαίνεις να μιλάς γρήγορα, με έναν γλυκερό τρόπο, και στόχος είναι να μην στο κλείσουν στα μούτρα αμέσως. Αν μπορέσεις να τους κρατήσεις έστω και λίγο, έχεις μια πιθανότητα να τα καταφέρεις. Οι περισσότεροι το λήγουν με τη μία. Εντάξει, τους καταλαβαίνω. Τους ενοχλούμε για να τους πουλήσουμε κάτι που δεν έψαξαν να βρουν. Δίκιο έχουν που τα παίρνουν. Αλλά γιατί με βρίζεις ρε φίλε; Τι φταίω εγώ;

“Δεν έγινα ταξιθέτρια για τα λεφτά. Θα ήταν αστείο. Το μαγικό μ αυτή τη δουλειά είναι ότι σε βάζει σε έναν μαγικό κόσμο από την πίσω πόρτα. Κάθε βράδυ η παράσταση είναι διαφορετική. Οι θεατές δεν το καταλαβαίνουν. Αλλά εμείς το ξέρουμε. Αλλάζουν κινήσεις, βλέμματα, ο τόνος της φωνής, λέξεις, η ενέργεια στην αίθουσα. Δεν είναι κάτι που περιγράφεται. Είναι κάτι που το νιώθεις”.