Σπύρος Τζόκας: Λίγο ψηλότερα… ΟΧΙ στην υποτέλεια

Του Σπύρου Τζόκα *

Στο δήθεν πραγματιστικό και δήθεν ορθολογικό κλίμα των ημερών μας ο κοινωνικός κανιβαλισμός επιχειρεί να σαρώσει τα πάντα. Οι μέρες γίνονται ακόμα πιο δύσκολες από τη συγχορδία των media, του ντόπιου και ξένου κατεστημένου και των ανά γης συνοδοιπόρων να μας κάνουν λοβοτομή. Το σύστημα στο εσωτερικό και εξωτερικό δίνει τα ρέστα του. Η αριστερά σήκωσε κεφάλι…..ο λαός σήκωσε κεφάλι. Κίνδυνος – θάνατος. Το κρεβάτι του Προκρούστη που έβαζαν το λαό θρυμματίζεται.

Γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς επιχείρησης κατατρομοκράτησης όλων μας. Δεν θα έχουμε τρόφιμα, φάρμακα και πετρέλαιο. Θα βγάλουμε ουρίτσες και καρκίνους αν δεν συμφωνήσουμε για την ξεφτίλα μας. Μετεωρίτες θα πέσουν στα κεφάλια μας… ή υπογράφουμε τη δήλωση υποταγής ή γινόμαστε ζόμπι. Ακρίδες τεράστιες θα μας επιτεθούν. Τα πουλιά του Χίτσκοκ είναι ήδη έτοιμα στις οροφές και στις κολόνες. Ο Άτλαντας θύμωσε από τη συμπεριφορά του Τσίπρα και θα αφήσει τον ουρανό στα κεφάλια μας. Ο φόβος του Οβελιξ θα γίνει κοινός τόπος.

Αστεία!!! Είναι ώρα για καλαμπούρια; Κάθε άλλο. Είναι σοβαρά τα πράγματα. Δεν αστειεύομαι σύντροφοι…..τέτοια λένε. Με τέτοια επιχειρούν να εκφοβίσουν τον άμοιρο άνθρωπο. Τον άνεργο. Τον ταλαίπωρο λαό που τους έχει φτύσει. Και με άλλα…. Μαφιόζικα χτυπήματα. Χτυπήματα κάτω από τη μέση. ή υπογράφουμε τη δήλωση υποταγής ή γινόμαστε ζόμπι.

Υποταγή ή θάνατος!!! Αφόρητη πλήξη. Αφόρητη Θλίψη…..κατάθλιψη. Ακόμα όμως αποστρέφομαι τις δηλώσεις υποταγής….και δεν μου αρέσουν πολύ αυτά τα περί δήθεν ορθολογισμού και δήθεν ρεαλισμού.

Το πιστεύω, όμως, το πιστεύω ακόμα. Ακόμα πιστεύω ότι για να καταφέρεις να κερδίσεις κάτι που έχει αξία, μερικές φορές χρειάζεται να επιδοθείς σε φαινομενικά μάταιες πράξεις. Αυτός ο κύκλος των «μάταιων πράξεων», των «μάταιων θυσιών». Αυτός ο κύκλος δημιουργεί τα ανθρώπινα. Στην αρχή και στο τέλος του βρίσκεται ο άνθρωπος. Στην ακτίνα του βρίσκεται ο ήλιος. Και το αγαπημένο παραμύθι που μας κοίμιζε τα κρύα βράδια του χειμώνα στο κέντρο του….από εκεί που ξεκινάει η ακτίνα του. Το μεγάλο στοίχημα μπορεί να είναι η προσπάθεια να μην κλείσει ο κύκλος αυτός…….των φαινομενικά μάταιων πράξεων. Των πράξεων που βασανίζουν το μυαλό των βολεμένων. Και γι’ αυτό τις βαφτίζουν μάταιες. Γιατί ενοχλούν…..ενοχλούν πολύ.

Το «να κοιτάζω τη δουλίτσα μου και τη βολή μου» είναι το κήρυγμα…Κονταίνει τους ανθρώπους η καταφυγή στο ατομικό βόλεμα, στο πρωτόκολλο μια δημοκρατίας ανάπηρης, η αδιαφορία για ότι συμβαίνει γύρω μας. Όλα αυτά μας κρύβουν τον ήλιο, δεν μας πάνε λίγο ψηλότερα. Να πάμε λίγο ψηλότερα με ανυποχώρητες αξίες που δοκιμάζονται και σε δοκιμάζουν. Είναι ώρα να συνομιλήσουμε με τη συνείδηση μας.

Είναι ώρα να ανακαλύψουμε και πάλι τα πρότυπα μας ή να τα υπερασπιστούμε. Να ξεφύγουμε από τη σιωπή. Να διαμαρτυρηθούμε για τη συλλογική αμνησία. Τη συλλογική αμνησία που μας σκοτώνει καθημερινά και σκοτώνει διαρκώς όλους αυτούς που δεν εγκατέλειψαν τον κύκλο….που τον υπερασπίστηκαν με τη ζωή τους…….. των μεγάλων πράξεων….των ανθρώπινων πράξεων. Είναι ώρα να συστηθούμε και πάλι στην κοινωνία που δοκιμάζεται. Με λόγο και με πράξη, διά του παραδείγματος που έλεγε και ένας αγαπημένος μου καθηγητής.

Εξάλλου τώρα η Ιστορία μας κάνει την τιμή να μας φιλοξενήσει στα σαλόνια της……και να μας εξομολογηθεί. Να λύσει τη σιωπή της. Τη σιωπή αυτή που της έχουν επιβάλει. Ή καλύτερα την επιλεκτική χρήση της για κάθε σκοπιμότητα που προκύπτει. Ο καθολικός άνθρωπος ζει πέρα από το χώρο και το χρόνο…και διαρκώς αναλογίζεται το χρέος του. Και διαρκώς είναι ελεύθερος. Μας το θυμίζουν τα κόκκινα σημάδια στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Πάντα από αίμα. Αίμα κόκκινο, κατακόκκινο.

«Μην ξεχνάτε τους Έλληνες!». Έτσι τελείωνε μια δραματική ανταπόκριση. Η κραυγή του Χεμινγουαίη έφτανε όχι μόνο στον Καναδά, που έστελνε τις ανταποκρίσεις, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Έτσι και σήμερα….η φωνή μας να ακουστεί σε όλον τον κόσμο, η περήφανη φωνή του ελληνισμού, του ανυπόταχτου ελληνισμού…ένα ακόμα βροντερό όχι…

Να δεθούμε στο κατάρτι της συνείδησης μας, της αξιοπρέπειας μας σαν τους συντρόφους του Οδυσσέα. Να μην παρασυρθούμε από τις σειρήνες του ατομικισμού και του ωφελιμισμού. Εξάλλου, η ιστορία το έχει αποδείξει. Πολλές φορές ο «ρεαλισμός» και ο «ορθολογισμός» αποδείχτηκαν τα δίδυμα αδελφάκια του φόβου για τη ζωή και της δειλής επιβίωσης.

Πάντα έτσι συμβαίνει..-και αυτό το γράφει παντού η Ιστορία – αυτοί που λοιδορήθηκαν σαν τρελοί από τους σύγχρονούς τους και συκοφαντήθηκαν ως ανεύθυνοι ήταν αυτοί που άλλαξαν τα πράγματα. Αυτοί που ακολούθησαν τον άγνωστο δρόμο, όσοι επαναστάτησαν όταν όλοι οι σύγχρονοί τους, τους έλεγαν πως δεν ήταν ακόμη ο καιρός, πώς δεν ήταν η κατάλληλη ώρα, πως δεν βοηθούσε η κατάσταση γιατί είχαν τον Ερμή τους ανάδρομο και την Σελήνη στο διάολο. Εκείνοι που δεν λάτρεψαν την σιγουράντζα και δεν βάδισαν στον έτοιμο δρόμο έθεσαν τη σφραγίδα τους στην αξιοπρέπεια μας…..

Και η ψυχή μας κραυγάζει. Εμείς που είμαστε κληρονόμοι αυτής της στέρεας γης που σφυρηλατήθηκε από την Ιστορία. Σε πόλεις κτισμένες πάνω σε άλλες πόλεις. Που πάντα πιστεύαμε ότι, όσες από αυτές και αν ερημωθούν από τους ανέμους που σαρώνουν τον χρόνο, πάντα θα βρίσκουν άλλες από κάτω για να τους κρατούν ζωντανούς. Αν είναι τέτοια τα κρατήματά μας…

ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΝΙΚΗΣΟΥΝ…….ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ

Ο Σπύρος Τζόκας είναι αντιπεριφερειάρχης Αττικής