Δ. Ασπροπύργου: Συγκλόνισε ο Ν. Μελετίου με αναφορές στο ΄21 και στο σήμερα

Στην κατάμεστη αίθουσα της Παλαιάς Βουλής, πραγματοποιήθηκε προχθές, Κυριακή, 10 Ιουνίου 2018, με εξαιρετική επιτυχία, η παρουσίαση του έργου του Δημητρίου Αλ. Γέροντα «Οι Αθηναίοι και η Αττική στην Επανάσταση του 1821». Παρευρέθηκαν μέλη του «Συλλόγου των Αθηναίων», επίσημοι εκπρόσωποι από την Εκκλησία, τα πολιτικά κόμματα και την Αυτοδιοίκηση, εκπρόσωποι φορέων και κινημάτων και πλήθος φιλαθήναιων και φιλίστορων ακροατών.

Σε όλους προσφέρθηκε δωρεάν σχολιασμένη επανέκδοση φυλλαδίου που είχε εκδώσει ο «Σύλλογος των Αθηναίων» το 1896 με τίτλο «Εορτή της υπό των Αθηναίων κατά την 10 Ιουνίου του 1822 γενομένης αλώσεως της Ακροπόλεως των Αθηνών». Στο θέμα αναφέρθηκε και ο Πρόεδρος του Συλλόγου κ. Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς, ο οποίος άνοιξε την εκδήλωση παρουσιάζοντας στοιχεία από τα γενεαλογικά προγράμματα που εκπονούνται από δεκαετίας, με επίκεντρο τους αγωνιστές της Επανάστασης και στη συνέχεια παρουσιάζοντας τους ομιλητές.

Ο Δήμαρχος Ασπροπύργου κ. Νικόλαος Μελετίου, ο οποίος ήταν και το τιμώμενο πρόσωπο της εσπέρας, ως απευθείας απόγονος του αγωνιστή Μελέτη Βασιλείου, στην ομιλία του επισήμανε ότι «έστω και σήμερα, 198 χρόνια, από την έναρξη της Επανάστασης και 187, απ΄ την επίσημη ίδρυση του μικροελλαδίτικου «Βασιλείου», να εξορίσουμε την εθνική κατάθλιψη, με όπλα, σαν ετούτο το πόνημα, του Δημητρίου Γέροντα, πολεμώντας αποτελεσματικά, την άγνοια και την παραχάραξη, που εδώ και πολλές δεκαετίες, επιχειρεί να μας μετατρέψει, σ΄ ένα λαό τυφλό και αμνησιακό!».

Ο κ. Μελετίου αναφέρθηκε αναλυτικότερα στο ιδεολογικό πλαίσιο της Εθνεγερσίας, ανέδειξε τις αρετές του έργου και κατέληξε λέγοντας ότι πρέπει «Να ξαναβρούμε, την αυθεντική μας ταυτότητα, που την απωλέσαμε, στη δίνη των καιρών που ακολούθησαν. Και να αναζητήσουμε, το μονοπάτι εκείνο που, όπως έκαναν οι πρόγονοι μας, θα μας λευτερώσει, απ΄ την ασφυκτική, πρωτίστως πνευματική και δευτερευόντως υλική σκλαβιά! Ατέλειωτες γενιές, νεκρών και αγέννητων, τούτης της Πατρίδας, για να θυμηθούμε και τον Κωστή Παλαμά, απαιτούν τέτοιες αποδείξεις, από όλους εμάς! Άμεσα και επιτακτικά!».

Στη συνέχεια το λόγο έλαβε ο κ. Κωνσταντίνος Βελέντζας, μέλος του «Συλλόγου των Αθηναίων» και μέλος του Δ.Σ. του «Ομίλου Απογόνων Αγωνιστών 1821». Ο κ. Βελέντζας αναφέρθηκε σε ιστορικά ηρωικά περιστατικά στα οποία πρωταγωνίστησε ο πρόγονός του Αγγελής Έγγελης, προκαλώντας συγκίνηση στο ακροατήριο και παρουσίασε διαφάνειες με φιλελληνικά έργα σημαντικών καλλιτεχνών. Κατέληξε δε επισημαίνοντας πως πρέπει «Να αντιστρέψουμε το αρνητικό κλίμα που βιώνουμε. Να αλλάξουμε τη δυναμική του δημογραφικού με συγκεκριμένα μέτρα. Να διεκδικήσουμε σύγχρονη δημόσια διοίκηση και παιδεία. Να στηρίξουμε και να αναβαθμίσουμε τους θεσμούς της πολιτείας. Να προωθήσουμε την οικονομική ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό της εθνικής άμυνας. Με σχέδιο, σκληρή εργασία και αγάπη προς την πατρίδα».

Τέλος ο κ. Ελ. Σκιαδάς ανέφερε ότι ο τόμος που εκδόθηκε εντάσσεται στις προετοιμασίες που γίνονται για τον εορτασμό του 2021, τονίζοντας πως πρόκειται για οφειλόμενη τιμή αλλά και συμβολή στη συλλογική μνήμη. Στη συνέχεια αναφέρθηκε στον ρόλο που διαδραμάτισε η Ακρόπολη στην μεγάλη Εθνεγερσία, ως σύμβολο του Παγκόσμιου Πολιτισμού. Τέλος, αναφέρθηκε στον συγγραφέα του έργου Δημήτριο Αλ. Γέροντα, Πρόεδρο του Συλλόγου και δεινό ιστοριοδίφη με πλούσιο συγγραφικό έργο.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ

& ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ Δ.Σ. ΤΗΣ Κ.Ε.Δ.Ε., κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ, ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ,

«ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΚΑΙ Η ΑΤΤΙΚΗ, ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821»

(10 ΙΟΥΝΙΟΥ 2018, ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΒΟΥΛΗΣ)

«Αγαπητέ Φίλε, κ. Λευτέρη Σκιαδά, Πρόεδρε του Συλλόγου των Αθηναίων,

Κυρίες και Κύριοι, μέλη του Πατριωτικού Ομίλου Απογόνων Αγωνιστών του 1821,

Εκλεκτοί εκπρόσωποι της πολιτικής και της πνευματικής ζωής του τόπου,

Αθηναίες και Αθηναίοι, Πολίτες της Αττικής, Ελληνίδες – Έλληνες,

με κατέχει ιερό δέος, στη σκέψη ότι, σε τούτη την αίθουσα, που γράφτηκε ένα πολύ σημαντικό μέρος της ιστορίας της μετεπαναστικής Ελλάδος, καλείται σήμερα η ταπεινότης μου, να προσεγγίσει -ακριβοδίκαια- ένα μνημειώδες πόνημα, που αφορά στη συμβολή, στην Επανάσταση του ΄21, της μετέπειτα πρωτεύουσας της ελεύθερης Ελλάδας, και της ευρύτερης Αττικής. Μια συμβολή που, 198 χρόνια μετά, δεν κατέχει τη θέση που της αρμόζει στην Ιστορία, αλλά και στη συνείδηση, τη δική μας και όλων των Συνελλήνων.

Για τούτο, Φίλες και Φίλοι μου, η συγκεκριμένη διαπίστωση, είναι συνάμα και εντολή: Έστω και σήμερα, 198 χρόνια, από την έναρξη της Επανάστασης και 187, απ΄ την επίσημη ίδρυση του μικροελλαδίτικου «Βασιλείου», να εξορίσουμε την εθνική κατάθλιψη, με όπλα, σαν ετούτο το πόνημα, του Δημητρίου Γέροντα, πολεμώντας αποτελεσματικά, την άγνοια και την παραχάραξη, που εδώ και πολλές δεκαετίες, επιχειρεί να μας μετατρέψει, σ΄ ένα λαό τυφλό και αμνησιακό!

Μόλις ανέφερα, την αναγκαιότητα που υπηρετεί, τούτη η προσεγμένη επανέκδοση, η οποία, μάλιστα, προβαίνει, απ΄ το εξώφυλλό της, στην πιο σημαντική, στην πιο επιβεβλημένη αποκατάσταση, μιας μοναδικής αλήθειας! Προσθέτει τη λέξη «Αττική», στον τίτλο του έργου, σηματοδοτώντας έτσι, τις άρρηκτες σχέσεις όλων των κατοικημένων τόπων της Αττικής, που ήταν και σχέσεις ζωής και αίματος, όπως υπογραμμίζει, καίρια, ο αγαπητός Λευτέρης Σκιαδάς, στην εισαγωγή του. Γιατί, η Αθήνα, τα Μεσόγεια και το Κατάδεμα ήταν ένα! Διοικητικά, λειτουργικά, αλλά και στις ψυχές των ανθρώπων, που κατοικούσαν σ΄ αυτούς τους τόπους.

Στο σημείο αυτό, επιτρέψτε μου να ξεκινήσω την προσέγγιση στο έργο του Δημήτριου Γέροντα, με την υπογράμμιση ότι, με τα εκπληκτικά αποτελέσματα της έρευνάς του, που συνιστούν κόλαφο, για στρατευμένους προπαγανδιστές, αλλά και για χρονογράφους, που απέφυγαν να εισχωρήσουν στην ψυχή του Τόπου, κατέθεσε -χωρίς υπερβολή- έργο εθνικής ευεργεσίας!

Του χρωστάμε, όλοι εμείς, η Πατρίδα, και προ πάντων, η Επιστήμη της Ιστορίας, τις απτές αποδείξεις ότι, η εξέγερση του πληθυσμού στην Αθήνα, και σε όλη την Αττική, υπήρξε αδίστακτη και καθολική! Του χρωστάμε την επιστημονική τεκμηρίωση του γεγονότος ότι, τον Απρίλιο του 1821, οι Έλληνες, τούτου του ιστορικού τόπου, συμμετείχαν σύσσωμοι στον εθνικό ξεσηκωμό! Με μια ψυχή, με μια ακλόνητη θέληση, μ΄ έναν όρκο, «Ελευθερία ή Θάνατος», επαναστάτησαν όλοι! Απ΄ τον ακτήμονα, ως τον άρχοντα, απ΄ το νοικοκύρη, ως τον ξωτάρη ή τον πένητα! Δεν ξεχώρισε ο πλούσιος από τον φτωχό. Δεν εδείλιασε ο Κοτσάμπασης, και δεν ηρωοποιήθηκε μόνον ο χωρικός! Κι αυτό, αποτελεί απόδειξη πως, το παλλαϊκό ξεσήκωμα του 1821, είχε «μόνα» και «κύρια» κίνητρα, τα Εθνικά!

Κυρίες και Κύριοι, επί 195 χρόνια, ως το 2015, η Πατρίδα, αλλά κι η Αθήνα, η Αττική, αγνοούσαν επιδεικτικά, όσα, ο Δημήτριος Γέροντας διέσωσε, με τρόπο μοναδικό, στον τόμο που σήμερα παρουσιάζεται, για δεύτερη φορά. Κι όλα αυτά τα χρόνια, οργίαζαν οι σύγχρονοι «προκρούστες»!… Έπρεπε να πάρουμε την πρωτοβουλία, κάποιοι Δήμαρχοι της Αττικής, με συντονιστή τον συνάδελφο της Φυλής, παρακινημένοι απ΄ όσα ανέδειξε η πολύχρονη μελέτη, ντοκουμέντων και πηγών! Ως τότε, οργίαζαν, προπαγάνδιζαν αναπάντητα, δεκάδες στρατευμένοι παραχαράκτες, φανατισμένοι απολογητές ιδεολογιών και ιδεοληψιών, που ήθελαν και την Επανάσταση στην Αττική, παράδειγμα «σύγκρουσης τάξεων»!…

Ας δούμε ένα μόνο στοιχείο, απ΄ τα πολλά που παραθέτει, ο Δημήτριος Γέροντας, προσεκτικά εξαφανισμένο, απ΄ τα βιβλία Ιστορίας και τη συλλογική μνήμη. Είναι απόσπασμα, από το Ημερολόγιο του προπάππου του, Άγγελου Σωτηριανού Γέροντα, που ήταν Δημογέροντας της Αθήνας, το 1821. Και είναι αποστομωτικό:

Δείτε ακόμη:

Στο «κόκκινο» και η Σίφνος

Δ. Χερσονήσου: Εκδήλωση για τη γιορτή του πατέρα με παιδιά και ηλικιωμένους

«Ημείς, όμως, κατά δυστυχίαν, ευρέθημεν Δημογέροντες, με τον Προκόπιον Μπενιζέλον και τον Παλαιολόγον Μπενιζέλον. Εις τας 10 Απριλίου 1821, έμαθαν οι Τούρκοι ότι, συνάζονται όλα τα χωριά εις το Μενίδι, και έκαμαν κι αυτοί, μίαν γενική συνεδρίασιν, εις τον Μενδρεσέν, όλοι οπλισμένοι. Και εκεί απεφάσισαν, να φονεύσουν τους εν τη Αττική Έλληνας…».

Φαίνεται ότι, ο Τούρκος Κατής, ο περίφημος Χαλήλ Εφένδης, αντιστάθηκε στην πρόταση της ομαδικής σφαγής. Το ίδιο βράδυ, κάλεσε τους τρεις Δημογέροντες, στο σπίτι του, και τους είπε: «…άλλο δεν στοχάζομαι, αλλά εσείς πρέπει να δώσετε εγγύησι ότι, οι Ρωμαίοι, όπλα δεν σηκώνουν, και ετότε, αν εγώ χαθώ, χαθήτε κι εσείς!…».

Και συνεχίζει ο Δημογέροντας, Άγγελος Σωτηριανού Γέροντας, «…Ημείς δε, μολονόπου γνωρίζαμε τα πράγματα, είπαμε μεταξύ μας ότι, παρά να χαθούν τρεις και τέσσερις χιλιάδες χριστιανοί, κάλλιο ας χαθούμε εμείς! Κι έτσι αποφασίσαμε, να δεχθούμε την εγγύησι αυτή»!

Την άλλη ημέρα, 11 Απριλίου 1821, οι τρεις κλήθηκαν ενώπιον του Διοικητή της Αθήνας. «Εγγυάστε σεις ότι, οι ραγιάδες δεν μας κτυπούν;», ήταν η ερώτησή του. «Του είπαμε: Μάλιστα! Κι οι Τούρκοι, μας έβαλαν στη μέση, και μας εσήκωσαν εις το Κάστρο. Στο δρόμο, όσους σημαντικούς εύρισκαν, τους έλεγαν: ¨Πηγαίνετε κι εσείς, με τους Κοτζαμπάσηδες μαζί¨. Τότε πήραν τον Πρωτοσύγγελον του Παναγίου Τάφου, Άνθιμο, τον Πνευματικό, Φιλάρετο Τριανταφύλλη, το θείο μου, Αγγελάκη Μπενιζέλο, τον εξάδελφο μου, Δημήτριο Καρόρη, τον Γεώργιο Μπάρμπανο, τον Ιωάννη Πανταζή, τον Βασίλειο Σαράντη, τον Χατζή Φιλιππή, με το γιο του Σπυρίδωνα. Ήταν Τρίτη, 12 Απριλίου 1821, ώρα 2 μετά μεσημβρίαν». Κι ενώ οι όμηροι ανηφόριζαν, στο γολγοθά του μαρτυρίου τους, κάτω στην πόλη, γύρω από αυτήν, έξω, στην αττική ύπαιθρο, στα ηρωικά χωριά, ο επαναστατικός πυρετός, ήταν διάχυτος.

Ας απαντήσει, λοιπόν, ο καθένας και η καθεμιά από εμάς, τι σημαίνει η αποσιώπηση, μιας τέτοιας μαρτυρίας; που δεν είναι, φυσικά, και η μοναδική! Τι και ποιους εξυπηρετεί; η συνωμοσία της σιωπής για μια τέτοια, εκούσια θυσία; Ποιοι είναι όλοι αυτοί που την «έθαψαν»; και με ποιο δικαίωμα ασχημονούν, έναντι της αλήθειας, έναντι όσων έχυσαν το αίμα τους, για τη Λευτεριά;

Ας σταθούμε, Φίλες και Φίλοι μου, και σ΄ ένα ακόμη, κρίσιμο Κεφάλαιο, απ΄ όσα διασώζει, ο Δημήτριος Γέροντας: Αφορά στον οπλισμό των επαναστατών. Όπως τεκμηριώνουν ο Σπυρίδων Τρικούπης και ο Διονύσιος Σουρμελής, η πιο έτοιμη και πάνοπλη ομάδα της Αττικής, ήταν του Μελέτη Βασιλείου, του Δερβεντζή της Χασιάς.

Τι γινόταν, όμως, μέσα στην Αθήνα;

Όπως προκύπτει από πλήθος πηγών, «τους Αθηναίους τους εξόπλισε, ο αγνός πατριώτης, Παναγής Σκουζές, που κατέβαλε τη δαπάνη της αγοράς των όπλων. Όσο για τα πολεμοφόδια, τα προετοίμαζε ο πυροτεχνίτης Παυλής, πρόγονος της ονομαστής οικογένειας Παυλίδη, στο σπίτι του Αθηναίου Καπουτσιμάδη, που εβρίσκετο κολλητά στο εκκλησάκι της Αγίας Δυνάμεως», στην ανατολική πλευρά, των σημερινών οδών, Μητροπόλεως και Πεντέλης.

Κι όταν, στις 25 Απριλίου του 1821, οι Επαναστάτες καταλαμβάνουν την Αθήνα, κι αρχίζουν να πολιορκούν τους Τούρκους, που κλείστηκαν στην Ακρόπολη, όλο εκείνο, το πλήθος των εξεγερμένων, εκτός από εκείνους που προσέχουν τον ιερό βράχο, τρέχει προς τον τότε Καθεδρικό Ναό, του Αγίου Παντελεήμονος, της παλιάς Αγοράς, για να παρακαλέσει τον Ύψιστο, για την επιτυχία της εξέγερσης, για την ευλογία των όπλων του, για τους ομήρους, που κρατούν οι Τούρκοι! Ξεχωρίζουν, οι αρχηγοί των Αθηναίων, Βλάχος, Σαρρής, Ζαχαρίτσας και Καλλιφρονάς, ο Χασιώτης Μελέτης Βασιλείου, ο Μενιδιάτης Αναγνώστης Κιουρκατιώτης, κι ο Μεσογείτης Ιωάννης Ντάβαρης. Για να δικαιωθεί, για μιαν ακόμη φορά, ο λόγος του Κολοκοτρώνη: «Όταν εσηκώσαμεν τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως, και έπειτα υπέρ Πατρίδος!».

Επανάσταση για την Ορθοδοξία και την Ελλάδα, έκαμαν οι πρόγονοί μας! Κι αυτή η Επανάσταση, όσο κι αν λυσσομανούν κάποιοι, αφελείς ή εντεταλμένοι, δεν ήταν «πνευματικό τέκνο του Διαφωτισμού»!

Το 1462, επαναστάτησε η Λέσβος. Το 1481, ξεσηκώθηκε η Ήπειρος. Το 1571, επαναστάτησαν η Ρούμελη και η Ήπειρος μαζί. Το 1585, ξεσηκώθηκε η Ακαρνανία. Το 1617, με επικεφαλής τον Επίσκοπο Σταγών Διονύσιο, απελευθερώθηκαν τα Τρίκαλα! Το 1678, επαναστάτησε η Πιερία, με αρχηγό τον Επίσκοπο Κίτρους Νικόλαο!

Αλήθεια, τότε, επικρατούσε στην Ευρώπη Διαφωτισμός; ή μήπως μεσουρανούσε ο απάνθρωπος Μεσαίωνας; Απολυταρχικός, φεουδαρχικός, φράγκικος, στα μέτρα του Καρλομάγνου!

Η Ορθοδοξία, η Αγιά – Σοφιά, ο Παρθενώνας, ήταν οι μήτρες της Επανάστασής μας! Κι αυτή η αλήθεια, δεν παλεύεται, όσοι κι αν είναι, αυτοί που την πολεμούν, όσα μέσα κι αν διαθέτουν! Ξέρετε, Φίλες και Φίλοι μου, δυο αιώνες, 198 χρόνια για την ακρίβεια, δεν είναι πολύς χρόνος. Σήμερα, λοιπόν, που πήγα να πάρω την ευχή, του Μακαρίτη του πατέρα μου, του Μπάρμπα Γιάννη Μελετίου, πριν έρθω εδώ, θυμήθηκα ότι, τόσο ο ίδιος όσο και τα αδέρφια, τα ξαδέρφια του, διέσωζαν και μετέδιδαν, από γενιά σε γενιά, πολλά, από τα λόγια του Καπετάν Μελέτη. Κι ανάμεσά τους, ξεχώριζε η ρήση: «Για τις Εκκλησιές μας, ορέ πολεμάμε! Αλλά και για τον Παρθενώνα, για τους Δελφούς, για τις Μυκήνες, για τη Δωδώνη, για τη Θήβα!», για τη Βεργίνα, για την Αμφίπολη, για τη Μαρώνεια, για την Ηράκλεια, προσθέτω! Για ένα σωρό τόπους, με ιστορία, για την αρχαία και τη σύγχρονη κληρονομιά τους πολεμάγανε, όπως έλεγε κι ο Μακρυγιάννης!

Αυτά τα λόγια, όμως, ήταν και είναι, απλώς, προφορική παράδοση. Όσα συνέλεξε κι ανάδειξε ο Δημήτριος Γέροντας, είναι πλημμυρισμένα ακλόνητες, ιστορικές αποδείξεις! Κι αυτές οι αποδείξεις, μας είναι πολύτιμες, για τη Διακονία της Αλήθειας και της Ενότητας του Ελληνικού Λαού, που τούτα τα χρόνια, τη χρειαζόμαστε, τόσο πολύ!

Δεν έχουμε ανάγκη, όμως, μόνο τη γνώση για τις νίκες, για τους ηρωισμούς, για την αυτοθυσία, των άξιων προγόνων μας. Δικαιούμαστε, υποχρεούμαστε να γνωρίζουμε και για τα «προσκυνήματα»!… για το φατριασμό!… για την έξαψη των κομματικών παθών!… Για τη δολοφονία του Ανδρούτσου, του Σαρρή, του Μελέτη Βασιλείου, του Σκουζέ, για όλα εκείνα που, μετά τη χαρά που προκάλεσε, το ξεδίπλωμα της επαναστατικής σημαίας, στις επάλξεις της Αθήνας, ξανάφεραν τη θλίψη και την ημισέληνο, να κυματίζει στην πόλη! Και σε τούτο, όμως, ο Δημήτριος Γέροντας, πράττει στο ακέραιο το επιστημονικό και το εθνικό του καθήκον. Γι΄ αυτό και το συγκεκριμένο, έμφορτο συγκίνησης, μνημειώδες έργο του, είναι ξεχωριστό! Και με παρρησία, σας λέγω, άκρως επίκαιρο! Διότι, δυστυχώς, όλα όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια, μας θυμίζουν πολλές από τις καταστάσεις και τους πρωταγωνιστές εκείνης της επαναστατικής περιόδου!…

Το κρίσιμο ερώτημα, λοιπόν, όπως αναδύεται αβίαστα, απ΄ τις σελίδες του βιβλίου του, είναι ένα: Έχει απομείνει μαγιά, σ΄ αυτόν τον Τόπο; Έχει απομείνει έστω, μια μικρά ζύμη,

που θα οραματιστεί, αυτήν, την άλλου είδους, τη συνολική ελευθερία, και θα ξαναζυμώσει όλο το φύραμα;

ΝΑΙ! σας απαντώ, μ΄ όλη τη δύναμη της ψυχής μου!

Όσο, ο Σύλλογος των Αθηναίων, που είχε, ως πρώτο του Πρόεδρο, τον Στρατηγό Λέκκα, απ΄ τα Καλύβια της Χασιάς, δηλαδή, απ΄ το σημερινό Ασπρόπυργο, συνεχίζει και κερδίζει τη μάχη, που αφορά στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, όσο το «ΝΑΙ» δεν το ψελλίζουμε, με το κεφάλι σκυφτό, έχει μαγιά και μέλλον!

Ως λαός, ερχόμαστε από μακριά! Πορευτήκαμε, δίνοντας μάχες, υπέρ βωμών και εστιών, πάντα με βαρύτατο τίμημα. Ερχόμαστε από μακριά, δημιουργώντας, συνθέτοντας, παράγοντας και αναπαράγοντας, ύλη και πνεύμα, αξίες και βιώματα, ιδέες και πεποιθήσεις, οικονομικές και πολιτικές δομές, Τέχνες, Γράμματα, Θεσμούς και Ιδανικά!

Ερχόμαστε από μακριά, γεννώντας και αναδιαμορφώνοντας έναν Πολιτισμό, με αδιατάρακτη συνέχεια χιλιετιών. Στο σήμερα, τούτης της μακραίωνης διαδρομής, καθώς βουλιάζουμε στις εσχατιές της παρακμής και της κατάντιας, έχουμε χρέος, σ΄ αυτά που διασώζει ο Δημήτριος Γέροντας, χρέος στον ίδιο, για το γόνιμο μόχθο του, να ξαναβρούμε την περπατησιά μας! Να ξαναπιάσουμε το νήμα της ζωής, τούτης της Πατρίδας, από εκείνο το σημείο, στο οποίο το έκοψε η σφαίρα, που σκότωσε τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Ανδρούτσο, τον Μελέτη Βασιλείου, τον Σαρρή, τον Σκουζέ, και τόσους άλλους, …το 1826, το 1831, το 1922, το 1941, το 2010…

Να ξαναβρούμε, την αυθεντική μας ταυτότητα, που την απωλέσαμε, στη δίνη των καιρών που ακολούθησαν. Και να αναζητήσουμε, το μονοπάτι εκείνο που, όπως έκαναν οι πρόγονοι μας, θα μας λευτερώσει, απ΄ την ασφυκτική, πρωτίστως πνευματική και δευτερευόντως υλική σκλαβιά! Ατέλειωτες γενιές, νεκρών και αγέννητων, τούτης της Πατρίδας, για να θυμηθούμε και τον Κωστή Παλαμά, απαιτούν τέτοιες αποδείξεις, από όλους εμάς! Άμεσα και επιτακτικά! Στο κάλεσμα, που συνιστά, λοιπόν, η επανέκδοση, τούτου του μνημειώδους έργου, από το Σύλλογο των Αθηναίων, μία είναι η απάντηση, στον πρωτοπόρο φορέα, και στον Δημήτριο Γέροντα! Απάντηση, με έργο προτροπής και παραδείγματος:

Καλή Λευτεριά, Συμπατριώτες!

Αν -φυσικά- τη θέλουμε, αν την αντέχουμε, κι αν την αξίζουμε