σπ-τζόκας-μαύρες-οθόνες-στα-όνειρά-μας-255086

Σπ. Τζόκας: Μαύρες οθόνες στα όνειρά μας

Βροχερό πρωινό και μουντό. Δεν πολυμοιάζει με τέτοιο του Ιουνίου…και μάλιστα μεσούντος αυτού….Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013…..8.00 το πρωί.. είναι η γιορτή των μαθητών του 2ΟΥ Δημοτικού σχολείου της Καισαριανής…το ολοκλήρωμα μιας χρονιάς. Μέρα ιδιαίτερα σημαδιακή για μένα, καθώς η κόρη μου αποχαιρετά την πρώτη βαθμίδα..

Το μουντό πρωινό γίνεται ξάστερο από τα χαμόγελα των παιδιών….λαμπερό από τους σχεδιασμούς που πετυχαίνουν…ελπιδοφόρο από το πάθος, το ταλέντο και την ευρηματικότητα των παιδιών. Και η εκπληκτική αυτή γιορτή ολοκληρώνεται με το αντάξιο για τα παιδιά τραγούδι – ύμνο….. «άσπρα καράβια τα όνειρα μας..»

Κάτασπρα παιδιά μου… εύχομαι….και η φωνή μου είναι σαν να ακούγεται….κάτασπρα καράβια παιδιά μου τα όνειρα σας….ταξιδιάρικα…να μην βαλτώσουν στις λάσπες, που είναι πολλές γύρω μας..

Αυτό το πρωί είμαι τυχερός. Μπορώ να συνυπάρξω νοερά με κάτι που έχει αξία.    Αυτή η συνάντηση με ανακουφίζει. Μου δίνει ζωή. Πραγματική ζωή. Με βγάζει από το ενυδρείο στην απέραντη θάλασσα. Και βουτάω ελεύθερος. Περήφανος, αξιοπρεπής. Αισθάνομαι  άνθρωπος….ταυτίζομαι με την αθωότητα και την ελπίδα….τσιμπιέμαι και είμαι εκεί.

Προσωρινή ανάταση. Υπάρχει ελπίδα δάσκαλε; Θα ρώταγα τώρα τον Σαμαράκη..

Δεν ακούω απάντηση, καθώς βαδίζω τον άλλο δρόμο, αυτόν που τόσα χρόνια έμαθα καλά…αυτόν που μου φωνάζει κάθε τόσο η συνείδηση μου.

Με τα πόδια σχεδόν στην Αγία Παρασκευή….στην δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση. Η μέρα αρχίζει και γίνεται δύσκολη. Η ανάταση υποχωρεί…δεν πρέπει να περιμένουμε να μας κάνουν λοβοτομή σκέπτομαι και ο νους μου είναι ακόμα στα χαρούμενα πρόσωπα των παιδιών μας.

Ναι ακόμα  αποστρέφομαι τις δηλώσεις υποταγής… και δεν μου αρέσουν πολύ αυτά περί ορθολογισμού και ρεαλισμού. Ακόμα πιστεύω ότι, για να καταφέρεις να κερδίσεις κάτι που έχει αξία, μερικές φορές χρειάζεται να επιδοθείς σε φαινομενικά μάταιες πράξεις.

Η υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος επιβάλλει το κλείσιμο της ΕΡΤ!!!…λέει ο αυτοκράτορας του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Δηλαδή για το καλό μας οι μαύρες οθόνες..

Εμβρόντητος και  αποσβολωμένος συνέχιζα το δρόμο μου… Το δημόσιο συμφέρον επιβάλλει τη λοβοτομή; Γιατί το κλείσιμο της ΕΡΤ ισοδυναμεί με λοβοτομή..

Με λοβοτομή και συνεπώς λησμονιά….της βιωμένης Ιστορίας μας. Από τότε…..πιτσιρικάδες στο δημοτικό σε μια προσφυγική, λαϊκή συνοικία. Μύστες ενός μύθου, μιας μικρής οθόνης, ……μιας αξίας όσο και αν φαίνεται ανακόλουθο στις μέρες μας. Στις μέρες μας που μας αφαιρούν έναν – έναν τους μύθους, μία – μία τις αξίες. Αυτοί που συνηθίζουν να σκυλεύουν και μετά κρύβονται….ούτε τον επικήδειο δεν παρακολουθούν.

Ναι τη βιωμένη ιστορική μνήμη του πολιτισμού και της Παιδείας,  τη διαδρομή και τη σφραγίδα θα λέγαμε. . Και μαζί και τις αμαρτίες ή ενοχές αυτού του τόπου. Μάλλον πρέπει να τις κουβαλάει….γιατί συμπορεύεται στην κατρακύλα.

Η ιστορία της ΕΡΤ ξεκινά το 1938 με την ίδρυση της τότε ΕΙΡ. Μεγαλώνει στα δύσκολα χρόνια του μεσοπολέμου.  Ζεί τη δεκαετία του Πολέμου και του Εμφυλίου, τη μετέπειτα δύσκολη δεκαετία 1950-1960, που κυριαρχούσε η τρομοκρατία, οι φυλακές και οι εξορίες και μια ανώμαλη περίοδος και τις μετέπειτα δύσκολες περιόδους.

Υπήρξε ο συλλογικός φορέας ενός ατομικού ονείρου πρόσκαιρης ανακούφισης κι ελπίδας για ένα λαό καθημαγμένο από τον πόλεμο, τις κακουχίες και τη φτώχεια, ένα λαό που για λίγα χρόνια πριν είχε προς στιγμήν πιστέψει στο όραμα της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, που αγωνίστηκε γι’ αυτά και που τελικά ηττήθηκε.

Ήταν το αποκούμπι αυτού του κόσμου, με το τρανζιστοράκι στις αυλές και το μωσαϊκό. Ήχοι εντυπωσιακοί και παρηγορητικοί ανακουφίζουν το δοκιμαζόμενο άνθρωπο. Ήχοι και φωνές από τα ραδιόφωνα τα κυριακάτικα πρωινά και μεσημέρια, μετά την Εκκλησία. Οι άνθρωποι ήταν χαρούμενοι και ευδιάθετοι μέσα στην καλή κυριακάτικη φορεσιά τους. Ο Μίνος – Μάτσας και υιός, η Λύρα παρουσίαζαν τα τραγούδια τους και όλες οι γειτονιές στα γιορτινά ντυμένες ρουφούσαν τα τραγούδια αυτά μαζί με τις μυρωδιές του ψητού στο φούρνο.

Και τα μεσημέρια με το τρανζιστοράκι αγκαλιά στα γήπεδα της Ελλάδας….συντροφιά στο καλό και στο κακό…

Και τώρα…. Τι έγινε τώρα λοιπόν; Ο μύθος  των παιδικών μας χρόνων, της εφηβείας και της ωριμότητας κατέρρευσε; Ένα κομμάτι του εαυτού μας ξεριζώθηκε βίαια; Και αυτά πως θα γίνουν; έτσι απλά, με τυπικές διατυπώσεις και με τη βοήθεια κάποιων καλοθελητών, όπως συνήθως γίνεται; Με τη βοήθεια των επιτηδείων….αυτών που επαγγελματικά θάβουν τα όνειρα και κοκορεύονται; αυτών που ούτε από Ιστορία γνωρίζουν;     Αυτοί αποφασίζουν να σβήσουν την Ιστορία; σαν να τους ανήκει.

Τσαντίζομαι…το κέρατο μου με τα ερωτήματα αυτά..Συνοδοιπόροι και ρουφιάνοι, ελεεινοί και προδότες στο διάολο και σεις και αυτό που εσείς θεωρείτε δημόσιο συμφέρον… στο διάολο σ’ όλους αυτούς που  λεηλατούν τις ζωές μας..

Πήρατε αμπάριζα κάθε τι που  δίνει αξία στη ζωή μας….με το μεγάλο και το μικρό, με την ευγνωμοσύνη και την αχαριστία, με το μεγαλείο και τη μικροψυχία, με τη δύναμη και την αδυναμία, με το όνειρο και τον εφιάλτη.

Πήγε να με πάρει από κάτω….παραλίγο να ξεχάσω τα χαρούμενα πρόσωπα των παιδιών…όμως….

Όταν έφτασα στη συγκέντρωση επανήλθα….στη γνώριμη μου κατάσταση… στην αισιοδοξία…Μαζί με τους συντρόφους, τους συνοδοιπόρους…με πολύ, πολύ κόσμο. Δεν μπορούν ρε σύντροφε….δεν θα τους αφήσουμε…

Και αν κάπου έσπασαν κάποιοι κρίκοι και διαταράχθηκε η συνέχεια…..αν διαταράχθηκε η Ιστορία…Εμείς συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε ότι ο   πολιτισμός δεν μπορεί να γυρίσει την πλάτη στην ιστορία.  Σαν η Ιστορία να γίνεται απόλυτη σιωπή….να μην έχει να προσφέρει τίποτα. Σαν να είναι αφυδατωμένη…..να μην την υπολογίζει κανείς.

Η Δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση ήταν ένας διαρκής ήχος….Κάποιος ήχος που έμεινε, όταν η μνήμη είχε χαθεί.

Αυτός ο ήχος έχει καταγραφεί  στην ψυχή μας…..και αυτή δεν μπορούν να την ξεριζώσουν…..

Και η ψυχή μας κραυγάζει. Εμείς που είμαστε κληρονόμοι αυτής της στέρεας γης που σφυρηλατήθηκε από την Ιστορία. Σε πόλεις κτισμένες πάνω σε άλλες πόλεις. Που πάντα πιστεύαμε ότι, όσες απʼ αυτές και αν ερημωθούν από τους ανέμους που σαρώνουν τον χρόνο, πάντα θα βρίσκουν άλλες από κάτω για να τους κρατούν ζωντανούς. Αν είναι τέτοια τα κρατήματά μας…

ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΝΙΚΗΣΟΥΝ….

Σπύρος Τζόκας

Πανεπιστημιακός

Π. Δήμαρχος Καισαριανής