Λ. Μίχος: Σηματωροί ή η δικαίωση των… εκλιπόντων

Στις «φωτεινές» μορφές των πρόσφατα εκλιπόντων δημάρχων Δ. Μπέη και Γ. Αμπατζόγλου αναφέρεται στο άρθρο του στην aftodioikisi.gr ο επί τέσσερις τετραετίες δήμαρχος Αγίας Βαρβάρας, μετέπειτα βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και νυν γραμματέας της «Κοινωνικής Συμφωνίας», Λάμπρος Μίχος.

«Ας μου συγχωρέσουνε οι εν ενεργεία αυτοδιοικητικοί την αυθάδεια να θεωρώ πως οι αείμνηστοι Δήμαρχοι, στους οποίους αναφέρομαι, ήταν οι έσχατοι μιας γενιάς αυτοδιοικητικών που εξέλιπε», λέει χαρακτηριστικά ο κ. Μίχος.

Και προσθέτει: «Δήμαρχοι που πίστευαν και μετουσίωναν σε καθημερινή συμπεριφορά και πράξη πως η πόλη δεν είναι έννοια γεωγραφική ούτε έννοια νομική αλλά πρωτίστως έννοια ιδεολογική…. Δήμαρχοι που η θητεία τους δημιουργεί μία αισιόδοξη προοπτική»

Το πλήρες κείμενο του άρθρου του γραμματέα της «Κοινωνικής Συμφωνίας» κ. Λάμπρου Μίχου στην aftodioikisi.gr είναι το εξής:

“Είχε γράψει κάποτε ο Αριστοτέλης στα «πολιτικά του»: « …και πρότερον δε, τη φύσει, πόλις ή οικία και έκαστος ημών εστίν, το γαρ όλον πρότερον αναγκαίον είναι του μέρους….» Η πόλη δηλ. είναι φυσικό να τίθεται υπεράνω του καθενός μας και της οικογένειάς του ακόμη, διότι αναγκαστικά το σύνολο προηγείται του μέρους.

Το σκέφθηκα τώρα στο μνημόσυνο του Δημήτρη Μπέη, του «τελευταίου» Δημάρχου της Αθήνας και λίγο μετά το πολιτικό μνημόσυνο του Γιώργου Αμπατζόγλου ,επί πολλά χρόνια Δήμαρχου της Ελευσίνας.

Ας μου συγχωρέσουνε οι εν ενεργεία αυτοδιοικητικοί την αυθάδεια να θεωρώ πως οι αείμνηστοι Δήμαρχοι, στους οποίους αναφέρομαι, ήταν οι έσχατοι μιας γενιάς αυτοδιοικητικών που εξέλιπε.

Δήμαρχοι που πίστευαν και μετουσίωναν σε καθημερινή συμπεριφορά και πράξη πως η πόλη δεν είναι έννοια γεωγραφική ούτε έννοια νομική αλλά πρωτίστως έννοια ιδεολογική και πως η πνευματική και πολιτιστική δημιουργία δεν είναι παρακαμπτήρια οδός σε σχέση με την κοινωνία αλλά, για όλους αυτούς, «ο δρόμος πέρναγε από μέσα» κατά τον εύστοχο τίτλο του υπέροχου έργου που μας χάρισε ο μέγιστος Ιάκωβος Καμπανέλης.

Και μόνο τότε ένας απαιτητικός άνεμος ουσιαστικής αυτοδιοίκησης θα διαπερνά την πόλη και τους πολίτες∙ όταν η πόλη θα γίνεται ένα ανοιχτό σπουδαστήριο Δημοκρατίας, δημιουργίας, συνεργασίας και φιλαλληλίας.

Δείτε ακόμη:

Στυλιανίδης: Ας μας πάρουν μηχανικούς, όχι ΙΔΑΧ ΔΕ

Χριστάκης: Καμία σχέση με τη διαθεσιμότητα

Αυθεντικοί εκπρόσωποι μιας γενιάς αυτοδιοικητικών που κατάφερε έμπρακτα να αποδείξει ότι η φαντασία μπορεί να εμπνεύσει την τοπική εξουσία, ότι μπορεί η πολιτική να συνδιαλέγεται με την επιστήμη και ο κοινωνικά ευαίσθητος πολιτικός να είναι ταυτόχρονα ένας αποτελεσματικός τεχνοκράτης.

Τέτοιους Δημάρχους θέλουν οι πόλεις που πάλλονται, ασυμβίβαστες με τη μοίρα τους∙ Δημάρχους με σοφία και επίγνωση, οραματιστές και δημιουργούς.

Δημάρχους πρωταγωνιστές στα σύγχρονα προβλήματα της φτώχειας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της καταρράκωσης των θεσμών. Δημάρχους που να΄ναι σε θέση να προσδιορίσουν τον ιστορικό βηματισμό της πόλης τους με έμπνευση, με παρρησία, με ήθος, με ποιότητα, με λογοδοσία, με αξιοκρατία.

Δημάρχους που να τάζουν τέσσερα και να πράττουν πέντε.

Να λένε αύριο και να το τελειώνουν σήμερα.

Να λύνουν τα μικρά και να σχεδιάζουν τα μεγάλα.

Να κάνουν δημόσιες σχέσεις αλλά οι σχέσεις με τους δημότες τους να μην είναι δημόσιες σχέσεις αλλά σχέσεις ταπεινότητας, ειλικρίνειας και εμπιστοσύνης.

Δεν ξέρω αν για πολλούς σημερινούς αυτά μοιάζουν με μυθιστορηματική αφήγηση δημοτικής φαντασίας αλλά είναι σίγουρο πως η θητεία του Γιώργου Αμπατζόγλου και του Δημήτρη Μπέη που εξέλαβα το αντίδωρο στο μνημόσυνό του ως υπόμνηση της πολιτικής του διαθήκης, δημιουργούν μια αισιόδοξη εφικτή προοπτική, τόσο απαραίτητη, χρήσιμη και ζωογόνο για το απελπιστικά αβόλευτο παρόν μας”