αττική-αντιπεριφερειάρχης-της-δούρο-421414
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ | 09.10.2018 | 08:00

Αττική: Αντιπεριφερειάρχης της Δούρου, αντίπαλός της στις εκλογές του 2019

Σύμφωνα με πληροφορίες ο έμπειρος αυτοδιοικητικός, αντιπεριφερειάρχης σήμερα Αττικής, Σπύρος Τζόκας πρόκειται να ηγηθεί ανεξάρτητου αριστερού αυτοδιοικητικού συνδυασμού στην Περιφέρεια Αττικής.

Η υποψηφιότητα του, σύμφωνα με πληροφορίες, θα  είναι ανεξάρτητη και καθαρά αυτοδιοικητική και θα «εκφράζει την ανάγκη για ριζική απεξάρτηση της Αυτοδιοίκησης από τους μηχανισμούς του κράτους και  από τους στενούς κομματικούς μηχανισμούς». Θα στηριχθεί, δε, από τη ΛΑΕ και άλλες αριστερές δυνάμεις.

Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Τζόκας ήταν υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης Δυτικού Τομέα το 2014 με τη Ρένα Δούρου και πρόκειται για τον δεύτερο αντιπεριφερειάρχη της σημερινής περιφερειάρχη, μετά τον Γιώργο Καραμέρο, που θα δεν θα είναι εκ νέου υποψήφιος μαζί της. Μάλιστα, ο κ. Τζόκας θα είναι, κατά τα φαινόμενα, αντίπαλος της Ρ.Δούρου. 

Να σημειωθεί ότι ο Σπύρος Τζόκας έχει εμπειρία χρόνων στην Αυτοδιοίκηση και είναι βαθύς γνώστης αυτής.

Εκλέχθηκε το 1990 για πρώτη φορά και από τότε συνέχεια σε όλες τις θέσεις: δημοτικός σύμβουλος, αντιδήμαρχος, Δήμαρχος Καισαριανής.

Στη συνέχεια εκλέχθηκε  στο ανώτατο συλλογικό όργανο της Αυτοδιοίκησης, στην ΚΕΔΕ (Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας).

Στη συνέχεια υπηρέτησε  το Β’ βαθμό Αυτοδιοίκησης, Αντιπεριφερειάρχης στην Αττική και εκλέχθηκε  στο ανώτατο συλλογικό όργανο της δευτεροβάθμιας αυτοδιοίκησης την ΕΝΠΕ (Ένωση Περιφερειών Ελλάδας.)

Μέχρι τον Αύγουστο του 2015 ήταν υπεύθυνος στο τμήμα Αυτοδιοίκησης του ΣΥΡΙΖΑ. Αποχώρησε τότε διαφωνώντας με την αλλαγή πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην επαγγελματική του ζωή ο Σπύρος Τζόκας είναι πανεπιστημιακός δάσκαλος και συγγραφέας πολλών βιβλίων.

Να σημειωθεί ότι πρόσφατα με επιστολή του ο Σπύρος Τζόκας απέρριψε πρόταση συλλογικών φορέων και κομμάτων να είναι υποψήφιος και πάλι στο Δήμο Καισαριανής.

Γιατί είπε «όχι» για το Δήμο Καισαριανής

Σε πρόσφατη παρέμβαση του για τα όσα διαρρέονται γύρω από το όνομά του σχετικά με μια πιθανή υποψηφιότητά του για το Δήμο Καισαριανής, ο Σπύρος Τζόκας, είχε τοποθετηθεί ως εξής:

  «Τελευταία  έχει δημιουργηθεί ένας θόρυβος γύρω από το όνομα μου, χωρίς βέβαια να ευθύνομαι γι’ αυτό. Καθημερινά αυτός ο θόρυβος αντί να καταλαγιάζει, αυξάνεται αδικαιολόγητα. Κάποιοι καλοπροαίρετα και κάποιοι κινούμενοι  από κάποιες σκοπιμότητες και μικροπρέπειες με ανακατεύουν σε σενάρια σχετικά με τις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές στην Καισαριανή και ελέγχουν και κρίνουν κάθε κίνηση μου. Ακόμα, ακόμα και την παρουσία μου στον αγιασμό του σχολείου που φοιτούν τα παιδιά μου!!!!

  Είμαι αναγκασμένος εκ των πραγμάτων να απαντήσω. Θα απαντήσω, βέβαια,  μόνο στους πρώτους, τους καλοπροαίρετους. Τους άλλους τους έχω ξεράσει εδώ και καιρό. Στους  φίλους και τις φίλες που, είτε προσωπικά, είτε μέσω των συλλογικών τους οργάνων (κόμματα ή παρατάξεις εννοώ)  με τιμούν με την πρόταση τους και μάλιστα με πιεστικό τρόπο να είμαι και πάλι υποψήφιος Δήμαρχος στην πόλη που γεννήθηκα. Αυτούς τους ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν και την τιμή που μου κάνουν.

  Θα μου επιτρέψουν, όμως, να δώσω μια ολοκληρωμένη απάντηση που έχει να κάνει   με τη διαδρομή μου, τόσο την προσωπική, όσο και την εννοούμενη πολιτική, αν και εδώ στην Καισαριανή είναι δύσκολο αυτά να τα διακρίνεις.

   1990 – 2018. Η θητεία μου στην Αυτοδιοίκηση. 28 χρόνια και τα 24 από αυτά στην Καισαριανή. Για τα χρόνια αυτά θα πω δυο πράγματα, περισσότερο συναισθηματικά και λιγότερο πολιτικά.

   Δεν θα το έκανα. Δεν νομίζω ότι υπήρχε λόγος. Το κάνω μόνο από σεβασμό και εσωτερική παρόρμηση, ώστε η απάντηση μου να μην είναι μονολεκτική, ούτε να υποκρύπτει το ελάχιστο ψήγμα αλαζονείας. Μακριά από μένα αυτά. Το κάνω από σεβασμό στους ανθρώπους που από κοινού πορευθήκαμε και δώσαμε αγώνες. Το κάνω για να προλάβω τους κακόπιστους που μπορούν να ψιθυρίσουν  ότι  στοχεύω σε άλλα αξιώματα. Η Καισαριανή ήταν και είναι το υψηλότερο αξίωμα για μένα και  μεγάλη τιμή. Το κάνω για   να τεκμηριώσω μια πειστική απάντηση.

   Αναγκαστικά η απάντηση θα είναι αυτοαναφορική. Ας με συγχωρήσουν γι’ αυτό οι φίλοι μου. Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά.

   Στις δημοτικές εκλογές του 1990, λοιπόν,  εκλέχθηκα για πρώτη φορά και από τότε συνέχεια σε όλες τις θέσεις: δημοτικός σύμβουλος, αντιδήμαρχος, Δήμαρχος… και στη συνέχεια στο ανώτατο συλλογικό όργανο της Αυτοδιοίκησης, στην ΚΕΔΕ (Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας). Και μετά στο Β’ βαθμό Αυτοδιοίκησης, Αντιπεριφερειάρχης στην Αττική και στο ανώτατο συλλογικό όργανο της δευτεροβάθμιας αυτοδιοίκησης την ΕΝΠΕ (Ένωση Περιφερειών Ελλάδας.)

   Γκάγκαρος  αυτοδιοικητικός δηλαδή, όπως λένε. Δεν το συναντάς και εύκολα αυτό και μάλιστα σε εποχές ξηρασίας, ανεπάρκειας, αλλά και υψηλής έπαρσης.

  Ταυτόχρονα ποτέ, εκτός από τα χρονικά διαστήματα που με υποχρέωνε ο νόμος, δεν εγκατέλειψα την άλλη μεγάλη μου αγάπη, που ήταν και το επάγγελμα μου. Δάσκαλος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δάσκαλος και στην τριτοβάθμια. Αυτό, όμως, είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο που στο παρόν κείμενο δεν ενδιαφέρει.

  Στην Καισαριανή, λοιπόν, αυτοδιοικητικά, ξεκίνησα με όνειρα και προσδοκίες και πολλή… μα παρά πολλή πίστη. Κυρίως όμως με μεγάλη περηφάνια. Η γειτονιά που γεννήθηκα και μεγάλωσα, η συνοικία που αγάπησα, η ιστορική πόλη που θαύμαζα μου έκανε τη μεγάλη τιμή να συμβάλω και ‘γω στις τύχες της, να γραφτεί και η ταπεινότητα μου στις σελίδες της.  

  Νέος τότε… αρκετά… και σαν νέος ουτοπικός. Ερωτευμένος με τη συνοικία μου, με τη γειτονιά μου, επιθυμούσα να κάνω ευτυχισμένη την ερωμένη μου. Έτσι δεν γίνεται συνήθως; Και σχεδίαζα και σκεφτόμουν  και έκανα ανατροπές  και έτρωγα τα μούτρα μου  και επανερχόμουν. Το πάθος του ερωτευμένου, όμως, δεν με εγκατάλειπε. Όλα τα λάθη μου με πάθος τα έκανα, εξαιτίας του παράφορου έρωτα.

  Και γιατί αυτό; Aπό τα γενοφάσκια μου στον ίδιο τόπο… κοντά και μακριά. Το ταξίδι μου κινείται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας ή, καλύτερα, μεταξύ αυτού που επιθυμώ και αυτού που υπάρχει. Διαπλάθω το μύθο μου… και ο μύθος γίνεται όνειρο, όνειρο καλό, ευχάριστο, όχι εφιάλτης. Ένα όνειρο με περιεχόμενο: με νοσταλγίες άλικες, μνήμες ανάκατες, μπερδεμένες στο κουβάρι της ζωής,  με στιγμές ανθρώπινες από τα χρόνια της αθωότητας, από τις ξεχασμένες γειτονιές μας που  χαμογελούσαν, με στιγμές ανακόλουθες σαν την πορεία μας, αληθινές σαν την ψυχή μας που επιμένουμε να μην τη βρωμίζουμε, παρά τους συμβιβασμούς μας ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε. Ένα όνειρο με ανθρώπινες υπερβάσεις.

   Συνδέθηκα ψυχικά με τους ανθρώπους της συνοικίας… τους θεώρησα πιο οικείους. Ιδιαίτερα τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους, τους χτυπημένους από τη ζωή. Εκείνοι το γνωρίζουν πολύ καλά πόσα έδωσε ο ένας στον άλλο.  Διέκρινα στα πρόσωπά τους την ελπίδα που είχε χαθεί, το όνειρο που τους διέψευσε, τον έρωτα για όλα γύρω τους που ποδοπατήθηκε, τη συντροφικότητα που δοκιμάστηκε, τη ζωή που αφαιρέθηκε, τον ενθουσιασμό που ακρωτηριάσθηκε και το χαμόγελο που σβήστηκε. Όλα έμοιαζαν σαν μια πράξη ανθρώπινου επαναπροσδιορισμού. Παρορμητικός από τη φύση μου δεν ήταν δυνατόν να μείνω ψύχραιμος και μετριοπαθής. Μαζί με τους ανθρώπους αυτούς ως το τέλος, χωρίς δισταγμό, χωρίς σκέψη, χωρίς φόβο.

   Και η ερωτική αυτή σχέση κράτησε πολλά χρόνια.  Κάποια στιγμή το γυαλί ράγισε. Στις περιπτώσεις αυτές δεν είναι ευδιάκριτος ο υπαίτιος, αλλά πιστέψτε με λίγη σημασία έχει. Άρχισαν να διακρίνονται σκιές. Δεν τις ήθελα. Οι σκιές γίνονταν σκοτάδι. Η σχέση κλονιζόταν.   Ακμή και παρακμή, το λέμε έτσι ευγενικά. Άλλοι χρησιμοποιούν βαρύτερους χαρακτηρισμούς για ανάλογες περιπτώσεις.

  Και η συνοικία άλλαζε. Δεν ήταν αυτή των παιδικών και των εφηβικών μου ονείρων. Ο Μάριος Χάκας το έλεγε από παλιά, τριάντα και χρόνια πριν: “Κάποτε, Καισαριανή, ήσουν ένα αστέρι, έλαμψες για μια στιγμή στο στερέωμα και χάθηκες για πάντα στο χάος της Ιστορίας”

   Αλλοτριώθηκε η γειτονιά μας;  Κάποιοι το λένε και πρόοδο. Μια πρόοδος, όμως, που ξηλώνει τις πασχαλιές των τετραγώνων, τα γαρύφαλλα και τα ζουμπούλια, τις αναμνήσεις και τη χαμογελαστή καλημέρα των ανθρώπων.  Ο αλαζόνας άνθρωπος, ο υβριστής τιμωρείται. Έτσι είναι από τα αρχαία χρόνια… η ύβρις και η νέμεση. 

  “Έτσι γίνεται πάντα μετά από μια άγρια υλοτόμηση….. και τα λίγα δέντρα που απομένουν όλα σαπάκια.” Επιμένει  και ο Χάκκας.  Αυτή η συνοικία αναζητεί την αλήθεια στο παρελθόν με μυωπικά γυαλιά;   Μήπως θα έπρεπε να ξαναδοκιμάσει το θαυματουργό νερό της Καλοπούλας;

  Η σχέση μου με την Καισαριανή, τα 20 χρόνια που την υπηρέτησα, δεν ήταν μόνο πολιτική, όσο παράδοξο και αν αυτό ακούγεται. Ήταν βιωματική, συναισθηματική, ερωτική. Η σχέση αυτή τον Οκτώβριο του 2010 λαβώθηκε και έτεινε να γίνει αγοραία.

   Όχι βέβαια εξαιτίας του αποτελέσματος  των εκλογών (50% παρά κάτι ψήφους), αλλά από τις συμπεριφορές που προηγήθηκαν και ακολούθησαν των εκλογών. Συμπεριφορές που με πλήγωσαν, συμπεριφορές που κλόνισαν τις αντιλήψεις μου για τους ανθρώπους, συμπεριφορές που αναίρεσαν τον ενθουσιασμό μου και ακρωτηρίασαν την έμπνευση μου. Ανάξιες συμπεριφορές από μικρούς ανθρώπους.

  Η εμπιστοσύνη χάθηκε και το γυαλί ράγισε, έσπασε. Τα θραύσματα αυτά, ακόμα και αν υπήρχε συγκολλητική ουσία να τα κολλήσει, δυστυχώς χάθηκαν στα λασπόνερα  που ακολούθησαν.

  Αλήθεια πόσο επίκαιρη είναι πάντα η φωνή του Μανώλη Αναγνωστάκη: «Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.» Αυτό ακριβώς έγινε. Μια τρομακτική, βάναυση πορεία στον ατέλειωτο λασπωμένο δρόμο.

  Η σχέση τελείωσε και τέτοιες σχέσεις δεν αναβιώνουν. Η αναβίωση τέτοιων σχέσεων μόνο σε αστειότητες ή δράματα οδηγούν. Οι ανέραστοι της αυτοδιοίκησης, εκείνοι, δηλαδή,  που δεν αγαπούν την αυτοδιοίκηση και την χρησιμοποιούν για αλλότριους στόχους και σκοπούς είναι, δυστυχώς, αρκετοί και ψηφίζονται.

  Τι αποφασίζω λοιπόν; Δεν είναι εύκολες οι αποφάσεις αυτές. Έχουν ψυχικό κόστος. Έχουν ταλαντεύσεις. Έχουν ενοχές. Δεν είναι εύκολο και το γνωρίζουν όλοι, να απομακρύνεσαι από μια τέτοια δυνατή σχέση.

  Κοντοστάθηκα για λίγο… ήθελα οξυγόνο, αέρα. Λες και ξαφνικά φορτώθηκα όλες τις ενοχές του κόσμου. Τράβηξα για τον Υμηττό. Ήθελα να αναπνεύσω. Να μπορώ να αναπνεύσω. Να δω τον ήλιο να ανατέλλει πάνω από την πόλη. Να δω τον ήλιο πάνω από τον συνοικισμό. Να ακούσω απ’ εκεί την παλλόμενη, αληθινή φωνή της Ιστορίας. Την αληθινή φωνή της συνείδησης μου που μερικές φορές την μπερδεύω και με την Ιστορία.

  Στην κρήνη της Καισαριανής επιχείρησα την κάθαρση. Τα λάθη μου να ξεπλύνω… λάθη ακούσια, εξαιτίας του πάθους, του έρωτα μου για την συνοικία, του έρωτα μου για την αυτοδιοίκηση.   Δεν πρόδωσα, ούτε εξαπάτησα κανέναν. Το αντίθετο.

  Γνωρίζω καλά τώρα. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια. Το γνωρίζω πολύ καλά… στην πιο όμορφη θάλασσα δεν έχω κολυμπήσει ακόμα και προφανώς δεν φτάνει μια ζωή. Το γνωρίζω αυτό. Γνωρίζω όμως και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό: στον  βρώμικο βούρκο δεν έχω πέσει ακόμα και δεν πρόκειται σ’ αυτή τη ζωή.

  Στην ίδια γειτονιά γεννήθηκα, στην ίδια γειτονιά μεγάλωσα, στην ίδια γειτονιά μένω, στην ίδια γειτονιά μεγαλώνω τα παιδιά μου, στην ίδια γειτονιά θα μείνω, στην ίδια γειτονιά θα συνεχίσω να προσφέρω ως πολίτης… με τους συνοδοιπόρους, συντρόφους και φίλους που πορευθήκαμε τα όμορφα και δύσκολα αυτά χρόνια θα συνεχίσουμε. Θα συνεχίσω να παλεύω για την όμορφη και γεμάτη ιστορία γειτονιά μας.

  «Όλο το βιός κι η προίκα μου ένας καημός στα στήθια/ κι ο τόπος που με γέννησε η δυνατή μου αλήθεια..»  

  Κατηφόρισα προς τον συνοικισμό, με μία ακόμα στάση,  στην πηγή του κριαριού. Στην κρήνη της Καισαριανής που το νεράκι της υπομονής τρέχει οκτώ αιώνες…. Σταμάτησα στο Μοναστήρι της Καισαριανής.

   Εκεί επικύρωσα την απόφαση που είχα πάρει τον Οκτώβρη του 2010.

   «Όχι λοιπόν δεν επανέρχομαι σε μια τέτοια σχέση που ξόδεψα πολλή  ψυχή. Δεν έχω άλλα περιθώρια ψυχής. Τερματίσαμε.»

Υ.Γ: Δεν πρόκειται βέβαια  να εμπλακώ στην προεκλογική αντιπαράθεση των παρατάξεων, εκτός και αν προκληθώ. Τότε οι απαντήσεις θα είναι άμεσες και σκληρές».