Άρειος Πάγος: δικαίωση για το επίδομα παραμεθόριων περιοχών

Ανοίγει ο δρόμος για τη χορήγηση επιδόματος 74 ευρώ μηνιαίως σε δημοσίους υπαλλήλους που υπηρετούν σε παραμεθόριες περιοχές μετά από σχετική απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου. Το εν λόγω επίδομα χορηγείται ως κίνητρο για την προσέλευση και παραμονή των υπαλλήλων στα παραμεθόρια νησιά του Αιγαίου που έχουν χαρακτηριστεί ως προβληματικές περιοχές Α’ κατηγορίας.

Συγκεκριμένα η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου με την υπ’ αριθμ. 32/2009 απόφασή της δικαίωσε υπαλλήλους της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λέσβου οι οποίοι διεκδικούσαν το μηνιαίο επίδομα των 74 ευρώ που λάμβαναν οι υπάλληλοι του υπουργείου Αιγαίου.

Ειδικότερα, η Ολομέλεια κατόπιν ερμηνείας των άρθρων 4 (ισότητα των πολιτών) και 25 (κράτος δικαίου) του Συντάγματος αναφέρει: «Αν γίνει με νόμο δικαιολογημένη ειδική ρύθμιση για μία κατηγορία προσώπων και αποκλειστεί με αδικαιολόγητη δυσμενή διάκριση από τη ρύθμιση αυτή άλλη κατηγορία, για την οποία συντρέχει ο ίδιος δικαιολογητικός λόγος ευνοϊκής μεταχειρίσεως, η διάταξη που εισάγει τη δυσμενή αυτή διάκριση είναι ανίσχυρη ως αντισυνταγματική. Προς αποκατάσταση της συνταγματικά επιβαλλόμενης ισότητας πρέπει να εφαρμοστεί η διάταξη που ισχύει για την κατηγορία υπέρ της οποίας θεσπίστηκε η ειδική ρύθμιση και σε εκείνη την κατηγορία προσώπων, σε βάρος των οποίων έγινε η δυσμενής διάκριση, διότι μόνο με τον τρόπο αυτό αίρεται η κατάσταση που δημιουργήθηκε από την παραβίαση της ανωτέρω αρχής».

Παράλληλα, η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου αναφέρει ότι η μη χορήγηση του εν λόγω επιδόματος «στους υπαλλήλους άλλων υπουργείων, ΝΠδδ και ΟΤΑ, οι οποίοι διέπονται από το ίδιο με του υπαλλήλους του υπουργείου Αιγαίου μισθολογικό καθεστώς του Ν. 1505/1984 και υπηρετούν κάτω από τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή στην πόλη της Μυτιλήνης, στην ευρύτερη περιοχή του Νομού Λέσβου ή σε παραμεθόριες νήσους που εντάσσονται στη χωρική αρμοδιότητα του υπουργείου Αιγαίου και έχουν χαρακτηριστεί, όπως ο Νομός Λέσβου, ως προβληματικές περιοχές Α’ κατηγορίας, συνιστά άνιση μεταχείριση προσώπων που τελούν υπό τις ίδιες συνταγματικές εγγυήσεις, χωρίς αυτή να επιβάλλεται από λόγους κοινωνικούς ή δημοσίου συμφέροντος, που να δικαιολογούν την ως άνω διάκριση».