Μπισμπίκης: «Ας είναι η ξεφτίλα μου ατελείωτη μέσα στα χρόνια»

Συνέντευξη για όλους και για όλα παραχώρησε ο Βασίλης Μπισμπίκης στη lifo.gr και, μεταξύ άλλων, σχολίασε την προσωπική του σχέση με τη Δέσποινα Βανδή, ενώ μίλησε και για τη δουλειά του, αλλά και για την παράσταση «Έγκλημα και Τιμωρία».

Σε ερώτηση για το αν του αρέσει η αναγνωρισιμότητα, ο Βασίλης Μπισμπίκης είπε χαρακτηριστικά: «Όχι, μου δημιουργεί πρόβλημα. Ένα ζεϊμπέκικο χόρεψα κι έγινε θέμα. Εγώ πάντα πήγαινα στα μπουζούκια και χόρευα, αλλά τώρα είναι μια τρέλα. Σε ξεφτιλίζουν και ακούς τα πιο πουριτανικά σχόλια, για το πάχος μου ή δεν ξέρω τι. Απ’ την άλλη, δεν μπορώ να μη ζήσω, γιατί η τέχνη δεν είναι πιο πάνω από τη ζωή. Έτσι θα συνεχίσω και δεν με νοιάζει, ας είναι η ξεφτίλα μου ατελείωτη μέσα στα χρόνια. Αρκεί να μην επηρεάζεται η ευτυχία του παιδιού μου».

«Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου είναι βιωματικό»

Μιλώντα για τη δουλειά του, ο ηθοποιός σημείωσε πως το μεγαλύτερο μέρος είναι βιωματικό. «Καλά ελληνικά μπορεί να μη γνωρίζω, αλλά ξέρω να μιλάω μια γλώσσα του δρόμου. Και να γράφω σε αυτήν – που μπορεί να είναι ασύντακτη ή ό,τι άλλο, αλλά ξέρω να τη δουλεύω. Οπότε τα έργα που επιλέγω έχουν να κάνουν με ανθρώπους που είναι στο περιθώριο, λούμπεν, και γνωρίζω καλά τη γλώσσα τους. Σε αυτήν τη γλώσσα μπορώ να γράψω, να αισθανθώ, να αναπτύξω χαρακτήρες. Αλλά πάντα πρέπει να κατανοώ ό,τι κάνω με την ψυχή μου. Και με το ένστικτο».

Επισήμανε πως το πιο σημαντικό στοιχείο είναι να έχεις πάθος για αυτό που κάνεις. «Να πονέσεις, να ταλαιπωρηθείς, να κοπιάσεις. Όχι μόνο ψυχικά αλλά και πρακτικά», επισήμανε.

Δείτε ακόμη:

Κλείνουν τέσσερις σταθμοί του Μετρό

Εκκενώθηκε ο Σταθμός Λαρίσης και δύο ξενοδοχεία μετά από απειλές για βόμβα

Επίσης, μίλησε για την παράσταση «Έγκλημα και Τιμωρία» το όποιο είναι ένα κορυφαίο μυθιστόρημα με πλήθος εννοιών, νοημάτων και χαρακτήρων. Ερωτηθείς για ποια απ’ όλες τις πτυχές του σας γοήτευσε περισσότερο, ενώ επεξεργαζόσασταν τη δική σας μεταγραφή του έργου, απάντησε: «Για να κάνω μια παράσταση ξεκινάω πάντα από το θέμα. Και το Άνθρωποι και Ποντίκια το έκανα επειδή ήθελα να μιλήσω για τη φιλία: εκείνο το διάστημα με απασχολούσε πολύ το θέμα της φιλίας κι έψαχνα ένα έργο σχετικό.

Η αίσθηση της δικαιοσύνης είναι επίσης ένα μεγάλο αξιακό κομμάτι μου, όπως και η φιλία. Το έργο του Ντοστογιέφσκι το βλέπω ως όχημα για να μιλήσουμε γι’ αυτό ακριβώς το θέμα της δικαιοσύνης: πώς ένας άνθρωπος που βλέπει γύρω του όλη αυτήν τη σαπίλα και θέλει να αφαιρέσει τα κοινωνικά καρκινώματα φτάνει στο σημείο να διαπράξει έγκλημα, και να μπει σε μια οδυνηρή υπαρξιακή περιπέτεια, πασχίζοντας να καταλάβει αν αυτό που έκανε έχει κάποια ευρύτερη επίδραση ή κάποιο νόημα.

Δεν μπορώ να πω ότι έχω φτάσει ποτέ ως το έγκλημα, αλλά πάντα, από μικρό παιδί, υπήρχε μες στο μυαλό μου η ιδέα να πιάσω ένα καρκίνωμα και να το διαλύσω, να το καθαρίσω, όπως ο γιατρός αφαιρεί έναν όγκο για να σώσει τον ασθενή, να το ξεριζώσω, πάντα το ήθελα, αλλά δεν είχα το θάρρος να το κάνω».