Γιώργος Κιμούλης: Ποιες γυναίκες τον κατηγορούν -Ποιοι τον στηρίζουν

Η καταγγελία της Ζέτας Δούκα για την τραυματική εμπειρία από παλαιότερη συνεργασία της με τον Γιώργο Κιμούλη άνοιξε τον… ασκό του Αιόλου, καθώς ακολούθησαν πολλές συνάδελφοί της ηθοποιοί, οι οποίες μίλησαν για παρόμοια περιστατικά που έζησαν με τον γνωστό ηθοποιό.

Ευδοκία Ρουμελιώτη, Αλεξάνδρα Ταβουλάρη, Κατερίνα Παπουτσάκη, Φαίη Ξυλά και Κατερίνα Γερονικολού προχώρησαν σε σοβαρές καταγγελίες, κάνοντας λόγο για αφόρητη ψυχολογική βία, τρομοκρατία και χυδαίες ύβρεις.

Η Αλκηστις Πρωτοψάλτη, σε ανάρτησή της δήλωσε «άναυδη» από την αντίδραση του Γιώργου Κιμούλη στα όσα κατήγγειλε η Ζέτα Δούκα για τη λεκτική και σωματική βία που υπέστη, όπως κατήγγειλε, από τον ηθοποιό-σκηνοθέτη.

Στον ορυμαγδό των αντιδράσεων, η γνωστή ηθοποιός Μιμή Ντενίση δήλωσε ότι «Θα συμβούλευα τον Γιώργο Κιμούλη να ζητήσει συγγνώμη». «Εγώ μιλάω πάντα ειλικρινά. Δεν έπεσα από τα σύννεφα. Μέσα στο θέατρο ξέρουμε ποιοι είναι οι άνθρωποι οι εύκολοι, οι αγαπημένοι των ηθοποιών. Και ποιοι είναι οι δύσκολοι. Ο Γιώργος είναι ένας δύσκολος θιασάρχης. Εγώ προσωπικά έχω καλή σχέση με τον Γιώργο. Δεν έχουμε συνεργαστεί στο θέατρο. Δεν τον ξέρω πως λειτουργεί με τους συνεργάτες του. Αυτό που ξέρω είναι τις κοπέλες».

Στον αντίποδα, η πρώτη – και μόνη μέχρι στιγμής – φωνή συμπαράστασης υπέρ του Γ. Κιμούλη ήρθε από τον μουσικοσυνθέτη Σταμάτη Κραουνάκη, ο οποίος σε ανάρτησή του είπε ότι στα 50 χρόνια φιλίας τους «δε θυμάμαι ποτέ μα ποτέ περιστατικά βίας και κακεντρέχειας». Οπως αναφέρει «δύσκολες ώρες υπήρχαν» καθώς και «σημεία διαφωνίας πολλά», καθώς και «τσαντίλες και καμώματα αλλά και χιούμορ» ωστόσο σημειώνει ότι «ο καθένας μπορεί να έχει άλλη γνώμη, άλλες εμπειρίες, αλλά σκοτάδια, αλλά φώτα, άλλες παραμέτρους, αλλά παράπονα, αλλά την ώρα που σηκώνεται ένας αέρας να τον σκίσει όπως πιο παλιά με τα χρέη του, με πιάνει αφόρητη στεναχώρια….. Λυπάμαι πολύ την ώρα που βασανίζεται το σπίτι μας». Ο καλλιτέχνης στην συνέχεια περιγράφει περιστατικά οργής από πασίγνωστες προσωπικότητες του καλλιτεχνικού χώρου καταλήγοντας πως πάντα πρέπει κάποιος να «κρατά το ζύγι».