βραζιλία-1950-ο-τερματοφύλακας-που-κυνηγ-218924

ΚΟΣΜΟΣ | 08.05.2014 | 08:06

Βραζιλία 1950: Ο τερματοφύλακας που κυνηγήθηκε από μία ολόκληρη χώρα

Γράφει ο Σάκης Τσάρας

Στη Βραζιλία, όπου δεν έφτασε ποτέ ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ανέθεσε η ΦΙΦΑ τη διοργάνωση του Μουντιάλ του 1950.

Ήδη από το 1946 οι Βραζιλιάνοι είχαν αρχίσει να κατασκευάζουν το μεγαλύτερο γήπεδο του κόσμου, το επιβλητικό «Μαρακανά» που χωρούσε περίπου 200.000 θεατές. Οι προσδοκίες ήταν μεγάλες καθώς η ομάδα ήταν πολύ καλή. Το 1950 η ΦΙΦΑ είχε αλλάξει το σύστημα των νοκ άουτ αγώνων και είχε καθιερώσει δύο γύρους με βαθμολογία. Από το πρώτο κιόλας παιχνίδι φάνηκε πως η Βραζιλία ήταν το μεγάλο φαβορί. Η ομάδα πήγαινε από νίκη σε νίκη παίζοντας φουλ επιθετικά. Οι Βραζιλιάνοι, μαζί την Ουρουγουάη, την Ισπανία και τη Σουηδία προκρίθηκαν στον τελικό γύρο. Και εκεί τα πράγματα εξελίχθηκαν με τον ίδιο τρόπο με τους Βραζιλιάνους να κάμουν περίπατο νικώντας 7 – 1 τη Σουηδία και 6 – 1 την Ισπανία. Έμενε το τελευταίο παιχνίδι του ομίλου με την Ουρουγουάη (στους γηπεδούχους έφτανε και η ισοπαλία) που θα έκρινε τον τελικό νικητή.

Στη Βραζιλία επικρατούσε εορταστικό κλίμα. Σε ολόκληρη τη χώρα δεν μιλούσε κανείς για τίποτα άλλο και η σιγουριά για τη νίκη ήταν απόλυτη. Κατασκευάζονταν ήδη έντεκα λιμουζίνες με τα ονόματα των ποδοσφαιριστών που θα έφερναν στη Βραζιλία το παγκόσμιο κύπελλο. Εκατομμύρια επετειακά φανελάκια με διάφορα σλόγκαν για την κατάκτηση του Μουντιάλ είχαν τυπωθεί, Σε όλες τις πόλεις την παραμονή του τελικού διοργανώθηκαν μεγάλες παρελάσεις με χορεύτριες και χορευτές να χορεύουν σάμπα στους δρόμους. Ο δήμαρχος του Ρίο έβγαζε λόγους νίκης, ενώ λίγο πριν τον τελικό στα αποδυτήρια έλεγε απευθυνόμενους στους ποδοσφαιριστές : «Σε λίγες ώρες θα είστε πρωταθλητές… Σας χαιρετώ ήδη σαν νικητές».

Την ημέρα του τελικού στο Μαρακανά βρέθηκαν 183.354 φίλαθλοι, ανάμεσά τους ήταν και 5.000 Ουρουγουανοί. Στο α’ ημίχρονο οι δύο ομάδες έμειναν στο 0 – 0. Στην επανάληψη οι Βραζιλιάνοι άνοιξαν το σκορ και στις κερκίδες άρχισαν να μοιράζονται κάρτες με τη φωτογραφία της εθνικής που έγραφε «Brazil o mator do mundo 1950». Η ιστορία όμως εξελίχθηκε διαφορετικά. Οι Ουρουγουανοί με δύο γκολ νίκησαν με 2 – 1 και κατέκτησαν αυτοί το Π.Κ. Στη Βραζιλία η ήττα αυτή θεωρήθηκε κάτι αντίστοιχο με τη Χιροσίμα. Και επειδή όπως γίνεται συνήθως κάποιος πρέπει να φταίει στις μεγάλες εθνικές καταστροφές, ο ένοχος βρέθηκε αμέσως. Ήταν ο τερματοφύλακας της εθνικής Μοασίρ Μπαρμπόσα. Ένας εξαιρετικός τερματοφύλακας και πολύ καλό παιδί, αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία. Αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα, συμπαίκτες του τον κατηγόρησαν στα αποδυτήρια ως τον υπεύθυνο για την ήττα. Ο Γολγοθάς για τον Μπαρμπόσα μόλις είχε αρχίσει.

Μία ολόκληρη χώρα μη θέλοντας να πιστέψει στην ήττα, πίστεψε πως βρήκε τον ένοχο. Έγινε δακτυλοδεικτούμενος όπου κι αν πήγαινε. Τον έβριζαν, τον έφτυναν. Λίγο καιρό μετά σε ένα σούπερ – μάρκετ μια γυναίκα τον έδειξε στον γιο της λέγοντας : «Βλέπεις αυτό τον άνθρωπο ; Είναι αυτός που βύθισε στο πένθος μια ολόκληρη χώρα».

Δεν ξανακλήθηκε στην εθνική ενώ όταν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση δυσκολευόταν να βρει δουλειά ως προπονητής. Τελικά τον προσέλαβαν στο Μαρακανά και του έκαναν δώρο τα δοκάρια Ίσως για να μην ξεχάσει ποτέ το «κακό που έκανε». Ο ίδιος στους λιγοστούς φίλους που του είχαν απομείνει έλεγε : «Ευχαριστώ το Θεό που μου δίνει τη δύναμη να συγκρατούμαι. Διαφορετικά θα είχα καταλήξει στη φυλακή ή στο νεκροταφείο.» Το 1993 η ομοσπονδία ποδοσφαίρου της Βραζιλία του απαγόρευσε να σχολιάσει έναν αγώνα της εθνικής. Ένα χρόνο αργότερα, ο Μάριο Ζαγκάλο τον έδιωξε από την προπόνηση της εθνικής Βραζιλίας, για το φόβο της… γρουσουζιάς. Τα γκολ που δέχτηκε στον τελικό του 1950 τον στοίχειωναν σε όλη του τη ζωή. Συχνά τον έπιαναν να μονολογεί : «Δεν φταίω. Έκανα ότι μπορούσα … Δεν έπαιζα μόνος μου…»

Λίγους μήνες πριν πεθάνει το 2000 θα πει σε μια συνέντευξή του. «Σε περίπτωση ανθρωποκτονίας η μεγαλύτερη ποινή που προβλέπει ο νόμος στη Βραζιλία είναι τα 30 χρόνια. Εγώ πληρώνω εδώ και πενήντα χρόνια για ένα έγκλημα που δεν διέπραξα.». Πέθανε πάμπτωχος σε ηλικία 79 ετών. Για τους Βραζιλιάνους ήταν ο μοιραίος άνθρωπος.