μια-νοσοκόμα-που-έχει-100-οργασμούς-τη-μέ-222184
ΚΟΣΜΟΣ | 16.04.2014 | 07:46

Μια νοσοκόμα που έχει 100 οργασμούς τη μέρα (φωτό)

«Νοσοκόμα έχει εκατό οργασμούς την ημέρα», είχε τίτλο δημοσίευμα του 2012 της Sun. Μοιάζει περισσότερο με τίτλο ταινίας στο YouPorn, παρά για την αρχή ενός άρθρου που αναλύει μία εξουθενωτική ιατρική κατάσταση.

Η Κιμ ΡάμσεΪ, μία 46χρονη Βρετανή, ζει με την ανίατη αυτή ασθένεια γνωστή ως Επίμονη Διαταραχή Διέγερσης των Γεννητικών Οργάνων (PGAD) για έξι χρόνια. Τις περισσότερες φορές οι ασθενείς με PGAD μεταχειρίζονται ως υπερσεξουαλικές παραδοξότητες. Από το «Φτάνω σε κορύφωση κάθε 30 δευτερόλεπτα» της Daily Mail μέχρι το «Εχω 100 οργασμούς την ημέρα» της Mirror, στις γυναίκες με PGAD επανειλημμένα – και λανθασμένα- έχουν κολλήσει την ταμπέλα των νυμφομανών.

Αλλά η PGAD έχει πολύ λίγα να κάνει με τους οργασμούς και δεν έχει παντελώς σχέση με την ευχαρίστηση. Η κατάσταση αυτή, κατά την οποία σε πολύ μεγάλο ποσοστό υποφέρουν γυναίκες, χαρακτηρίζεται από μία αδυσώπητη αίσθηση γεννητικής συμφόρησης και πυελικό πόνο. Τα συμπτώματα αυτά – που συχνά έχουν αισθάνεται κανείς όταν βρίσκεται ένα βήμα πριν από τον οργασμό, αλλά δεν τον πετυχαίνει- είναι ένα είδος χρόνιας κλειτοριδικής «δυσκοιλιότητας».

«Μοιάζει σαν είσαι εκτός ελέγχου. Οσο περισσότερο πανικοβάλλεσαι, τόσο περισσότερο κλωτσάς και ουρλιάζεις», λέει η Ράμσεϊ, αναφερόμενη στο φόβο του να βρίσκεσαι σε δημόσιο χώρο όταν εμφανιστούν τα συμπτώματα.

Αυτοί που πάσχουν από PGAD μαθαίνουν να αποφεύγουν τέτοιες… περιπέτειες. Οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει μία τέτοια γεννητική ευαισθησία, από μία διαδρομή τρένου με τραντάγματα, την εισαγωγή ταμπόν ή το να φορά γόβες στιλέτο, οι οποίες διαταράσσουν την ισορροπία της πυέλου.

Η Ράμσεϊ, νοσοκόμα στο επάγγελμα, που έχει αρκετή γνώση γύρω από το πρόβλημά της, εξηγεί ότι το σύνδρομο μπορεί να διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ορισμένοι έχουν συνεχή διέγερση, αλλά όχι οργασμούς. Άλλοι πάλι έχουν πολλαπλούς οργασμούς, οι οποίοι προσφέρουν μόνο μία βραχύβια και εξαιρεταικά επιφανειακή αίσθηση ικανοποίησης. «Ολοι πονούν», λέει η Ράμσεϊ.

Αυτό είναι κάτι που έχουν όλοι οι ασθενείς αυτού του είδους. Η 46χρονη νοσοκόμα, η οποία επέλεξε να μην λάβει φάρμακα που μπορεί να της φέρουν υπνηλία, αυτοπεριθάλπεται με αντιπερισπασμό. Αρχικά, εστιάζεται στη δουλειά της και εργάζεται μόνη της για ένα μήνα. «Δουλεύει. αλλά ακόμη ξυπνώ τις νύχτες και έχω συμπτώματα», σημειώνει.

«Ο κόσμος ακούε “οργασμό” και πιστεύει ότι είναι κάτι καλό», λέει η Κέλλι, μία 33χρονη Καναδή που πάσχει από PGAD. «Ούσα στο χείλος του οργασμού 24 ώρες το 24ωρο, δεν μπορείς να κοιμηθείς, να λειτουργήσεις, μα σκεφτείς… σίγουρα δεν είναι διασκεδαστικό», συμπληρώνει.

Για πολλούς ασθενείς με PGAD η επιθυμία για αυτοϊκανοποίηση είναι συντριπτική. Τόσο η Ράμσεϊ όσο και η Κέλλι εξηγούν ότι αυτό μπορεί να εντείνει τα συμπτώματα σε μεγάλο βαθμό. Η Κέλλι λέει ότι αποφεύγει τον αυνανισμό με κάθε κόστος. Υποβάλλεται σε συμπεριφορική θεραπεία και σημειώνει ότι δραστηριότητες όπως θεραπεία μέσω διαλογισμού ή κολύμβηση τη βοηθούν να παραμένει ήρεμη. Υπογραμμίζει, ωστόσο, ότι τα συμπτώματα είναι αναπόφευκτα.

«Πολλοί θεωρούν ότι έχουμε εξαιρετική σεξουαλική ζωή», συνεχίζει η Κέλλι, η οποία πάσχει από το σύνδρομο εδώ και ένα χρόνο «Αλλά το PGAD έχει καταστρέψει τη δική μου. Με το σύζυγό μου είχαμε πολύ καλή ερωτική ζωή. Τώρα πλέον δεν έχουμε σχεδόν καθόλου επαφή, καθώς εκείνος δεν θέλει να επιβαρύνει την δική μου δυσφορία Πολλές φορές εύχομαι να μην είχα πια κόλπο», τονίζει.

Για την Κέλλι, μητέρα δύο μικρών παιδιών, το στρες της εκτοξεύει τα συμπτώματα. Ο γιατρός της, τής έχει συστήσει το φάρμακο Gabapentin, το οποίο διευκολύνει το νευρόπονο και έχει σχεδιαστεί για ασθενείς με επιληψία. Η ιατρική θεραπεία τη βοηθά να διαχειρίζεται την ασθένεια, αλλά τα συμπτώματα δεν εξαλείφονται εντελώς. «Δεν μπορώ να γίνω καλά με κανένα τρόπο. Πιθανώς θα το έχω αυτό για πάντα», λέει.

Το 2012 δύο γυναίκες με PGAD, μία στις ΗΠΑ και μία στην Ολλανδία, αυτοκτόνησαν. Η Γκρέτσεν Μόλανεν από τη Φλόριντα, που ήταν μέλος της ίδιας διαδικτυακής ομάδας υποστήριξης με τη Ράμσεϊ, ήταν 39 ετών όταν έδωσε τέλος στη ζωή της. Υπέφερε από το σύνδρομο 16 χρόνια. Η Ράμσεϊ που δεν την είχε συναντήσει ποτέ από κοντά, αλλά επικοινωνούσαν μέσω e-mail, καθώς και άλλα μέλη του γκρουπ ανέλαβαν το κόστος της κηδείας της.

Η Ράμσεϊ σημειώνει ότι οι δύο αυτοί θάνατοι επηρέασαν τόσο εκείνη, όσο και άλλους πάσχοντες από PGAD. Συνειδητοποίησαν πόσο καταστροφική μπορεί να γίνει αυτή η ασθένεια, αν δεν υπάρξει η σωστή βοήθεια. Με τόση λίγη έρευνα που έχει γίνει για αυτήν την κατάσταση και τα μέσα ενημέρωσης να αντιμετωπίζουν αυτές τις γυναίκες ως φρικιά είναι συνήθως το πρόβλημα.

Η 46χρονη, που μοιράστηκε την ιστορία της με την εφημερίδα Sun με την ελπίδα να αυξηθεί η ευαισθητοποίηση για αυτό το σπάνιο ιατρικό πρόβλημα, έγινε δικαιολογημένα έξω φρενών με τον μακάβριο τίτλο. Πολύ περισσότερο όταν το άρθρο εστιάστηκε περισσότερο στους οργασμούς και όχι στο πραγματικό πρόβλημα, στην ασθένεια.

Παράλληλα, η ίδια νιώθει ότι η βιομηχανία σεξουαλικής υγείας εστιάζει σε άλλα προβλήματα, όπως η στυτική δυσλειτουργία και η δυσκολία οργασμού, και το δικό της πρόβλημα βρίσκεται ευρέως στο περιθώριο.

«Τα καλά κορίτσια δεν μιλούν για σεξ», αστειεύεται με αρκετή αίσθηση πικρίας. Για το λόγο αυτό έχει γίνει μέλος της Αμερικανικής Υπηρεσίας Σεξουαλικών Εκπαιδευτών, Συμβούλων και Θεραπευτών, ελπίζοντας στο να ενημερωθεί ο κόσμος για το σύνδρομο PGAD.

Οι γυναίκες με αυτήν την πάθηση συχνά γίνονται οι δικηγόροι του εαυτού τους και εκείνη προσφέρεται να τις βοηθήσει. Χρησιμοποιώντας μία φράση του Τσώρτσιλ η Ράμσεϊ, δηλώνει: «Αν περνάς μέσα από την κόλαση, συνέχισε».

ΠΗΓΗ ΕΘΝΟΣ