Ερίκ Καντονά: Οι μεγάλες χώρες έχουν συμφέρον να κάνουν έναν παγκόσμιο πόλεμο

Ερίκ Καντονά: «Όταν η χώρα είναι καλή, λέμε ότι αυτό οφείλεται σε όλους. Αλλά όταν είναι οι κακές στιγμές, πάντα φταίει η μετανάστευση. Μετά από αυτό, έρχεται ένας παγκόσμιος πόλεμος. Φαίνεται σήμερα ότι οι μεγάλες χώρες έχουν συμφέρον να κάνουν έναν παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά αντί να μαθαίνουμε από το παρελθόν, αναπαράγουμε πλήρως αυτό που συνέβη στο παρελθόν. Ελπίζω να μη γίνει παγκόσμιος πόλεμος. Το ελπίζω. Αλλά είμαστε όλο και πιο κοντά και πιο κοντά κάθε μέρα», ανέφερε σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Athletic» ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, Ερίκ Καντονά.

«Η Γαλλία, για περισσότερα από 10 χρόνια τώρα, από την οικονομική κρίση το 2008, από την πανδημία του COVID-19, αυτές οι χώρες γίνονται πιο εθνικιστικές. Όχι μόνο η Γαλλία. Πολλές χώρες. Η Βρετανία, η Γερμανία, η Ουγγαρία, η Ιταλία, η Ισπανία. Παντού. Ο κίνδυνος είναι ότι αν πάμε πίσω στο 1929, μετά την κρίση (του χρηματιστηριακού κραχ), το 1933 εκλέχτηκε ο Αδόλφος Χίτλερ και έγινε παγκόσμιος πόλεμος», είπε και πρόσθεσε πως «σιγά σιγά γινόμαστε όλο και πιο εθνικιστές, που για όλα φταίει ο ξένος, ο μετανάστης. Αυτό συμβαίνει γιατί κανείς δεν θα αναλάβει την ευθύνη. Πάντα λοιπόν πλαισιώνεται ως το λάθος των “αδύναμων”, άρα πάντα φταίει η μετανάστευση».

Στάθηκε στο γεγονός πως «ο αθλητής πρέπει να είναι παράδειγμα», λέγοντας ότι «δεν ήθελα να νιώσω αυτή την ευθύνη να γίνω παράδειγμα. Το να είσαι παράδειγμα στον κόσμο του ποδοσφαίρου σημαίνει να είσαι πρόβατο. Μερικές φορές αντιδρούσα με έναν συγκεκριμένο τρόπο που δεν άρεσε στους περισσότερους και ίσως είχαν δίκιο. Αλλά εκεί που δεν είχαν δίκιο ήταν όταν έλεγαν “Ήταν παράδειγμα για εκατομμύρια ανθρώπους, δεν μπορεί να αντιδράει έτσι”. Όχι, η μόνη ευθύνη που είχα ήταν να δουλέψω σκληρά και να κερδίσω παιχνίδια και αν είσαι παράδειγμα, όπως λέει ο κόσμος, είναι επειδή νομίζεις ότι είσαι πάνω από όλα».

Και συνέχισε: «Χιλιάδες φορές άκουσα κάποια πράγματα και δεν αντέδρασα. Μια μέρα, αντιδρώ. Και αν θέλετε να γίνω παράδειγμα, δεν μου αρέσει αυτό. Δεν μου αρέσει αυτή η ιδέα ότι ποδοσφαιριστές, πολιτικοί, τραγουδιστές, διάσημοι άνθρωποι πρέπει να είναι παραδείγματα. Έχετε ανθρώπους σε ορισμένες χώρες που είναι πραγματικά δεσμευμένοι, όπου είναι επικίνδυνο για τη ζωή τους. Κάναμε μερικά ντοκιμαντέρ για τους επαναστάτες του ποδοσφαίρου, αλλά όταν λέω επαναστάτες, δεν εννοώ τους τύπους με τατουάζ και τζελ στα μαλλιά. Είναι ψεύτικοι επαναστάτες. Εννοώ αυτόν που βάζει τη ζωή του σε κίνδυνο, που αγωνίστηκε για τη δημοκρατία ή όπως ο Carlos Caszely στη Χιλή. Πήραν τη μητέρα του και τη βασάνισαν. Όλα είναι εύκολα. Περιμένουν, περιμένουν, περιμένουν και μετά λένε, “τώρα μπορώ να πω κάτι”. Υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία μπορείτε να παλέψετε σήμερα. Πολεμήστε λοιπόν για τους Παλαιστίνιους. Πολεμήστε για την Υεμένη. Μιλήστε ενάντια στη Σαουδική Αραβία και των χωρών που πωλούν όπλα στη Σαουδική Αραβία. Μιλήστε γι’ αυτά».