Έμεινε με το αυτοκίνητο και περίμενε την οδική βοήθεια… 22 ώρες

Το να μείνεις στη μέση του πουθενά είναι ένας εφιάλτης για κάθε οδηγό, γι’ αυτό και οι αυτοκινητιστές πληρώνουν οδική βοήθεια.

Στην ιστορία μας, είναι η βρετανική AA αυτή που απάντησε στην κλήση του πελάτη της, μια εταιρία που στην ιστοσελίδα της ισχυρίζεται πως ανταποκρίνεται σε ένα περιστατικό ανά 9 δευτερόλεπτα και φτιάχνει επιτόπου τα 8 από τα 10 οχήματα που διαχειρίζεται.

Δυστυχώς, ο πλασιέ Steve Bowley δεν περιλαμβάνεται σε αυτούς, καθώς έπρεπε να περιμένει 22 ώρες για να τον μεταφέρουν πίσω στην πόλη του!

Ο 64χρονος Βρετανός που πάσχει από άσθμα έμεινε με το λευκό βανάκι του πάνω σε αυτοκινητόδρομο της Αγγλίας και επικοινώνησε αμέσως με την οδική του στις 9:00 το πρωί. Δύο ώρες αργότερα τον ενημέρωσαν ωστόσο πως θα καθυστερούσε λιγάκι η βοήθεια καθώς δεν είχαν διαθέσιμο γερανό.

Ο άντρας πέρασε το βράδυ του στο βανάκι, καθώς μετά έφταιγε το μποτιλιάρισμα στους δρόμους και η έλλειψη μέσων. Όταν ήρθε κάποια στιγμή το φορτηγάκι, τον πέταξε μέχρι τον πλησιέστερο σταθμό της AA, όπου χρειάστηκαν άλλες τρεις ώρες για να αναλάβει άλλο φορτηγό της εταιρίας τη μεταφορά ως τον επόμενο σταθμό, κάτι που επαναλήφθηκε μέχρι να φτάσει τελικά στην πόλη του στο Ντερμπισάιρ.

Μέχρι να επιστρέψει στο σπίτι του, είχαν περάσει 22 ώρες ταλαιπωρίας και νεύρων. «Θα είχα φτάσει πιθανότατα με τα πόδια στο σπίτι στον χρόνο που χρειάστηκε η AA για να κάνει επιτέλους τη δουλειά της», λέει εκείνος υποδεικνύοντας τα 190 ευρώ που πληρώνει τον χρόνο για οδική βοήθεια.

Εκπρόσωπος της εταιρίας δήλωσε για το παράξενο ομολογουμένως περιστατικό: «Λυπάμαι που ακούω για την άσχημη εμπειρία του κυρίου Bowley, η οποία υπολείπεται πολύ της δικής του, αλλά και των δικών μας, προσδοκιών. Έπρεπε να του είχαμε προσφέρει διανυκτέρευση ή εναλλακτικούς τρόπους για να φτάσει στον προορισμό του, όπως ένα ταξί. Παρακαλώ δεχθείτε πως διεξάγουμε πλήρη έρευνα για το περιστατικό».

«Ήταν γελοίο», λέει ο πελάτης, «με έσερναν από σταθμό σε σταθμό και με ανάγκαζαν να περιμένω για ώρες και ώρες πριν με πάνε σπίτι μου».