σπ-βούγιας-ο-μπουτάρης-δεν-μου-έχει-α-226836

Σπ. Βούγιας: “Ο Μπουτάρης δεν μου έχει απαντήσει”…

Ο πρώην υφυπουργός, πρώην βουλευτής και πρώην υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης Σπύρος Βούγιας, με συνέντευξή του στην Free Sunday, δηλώνει ότι θα επιμείνει στην υποψηφιότητά του για δημοτικός σύμβουλος στο δήμο Θεσσαλονίκης με τον συνδυασμό της Πρωτοβουλίας, παρόλο που ο Γιάννης Μπουτάρης δεν του έχει απαντήσει ακόμη.

-Στηρίζετε την προσπάθεια επανεκλογής του Γιάννη Μπουτάρη;

Συνεργάζομαι με το Γιάννη Μπουτάρη πάνω από 20 χρόνια για τα ζητήματα της πόλης. Ηταν αρχές της δεκαετίας του’ 90 όταν χτύπησα την πόρτα του γραφείου του και του πρότεινα να μπει επικεφαλής στην προσπάθειά μας να μη μπαζωθεί η παλια παραλία της Θεσσαλονίκης, κάτι που καταφέραμε. Υστερα, ιδρύσαμε μαζι με τον Αντώνη Μανιτάκη την Ενωση Πολιτών και, λίγο αργότερα, το ’98, με στήριξε στην ανεξάρτητη υποψηφιότητά μου που εξελίχθηκε σε μια μεγάλη, αξέχαστη γιορτή της πόλης. Τα έφερε έτσι η τύχη ώστε να είναι αυτός που ηγήθηκε στην επόμενη κοινή προσπάθεια, με τη συγκρότηση της ενωτικής Πρωτοβουλίας το 2005, που κέρδισε τελικά τις δημοτικές εκλογές του 2010. Ετσι η πόλη βγήκε ύστερα από πολλά χρόνια απ την κατάψυξη, όπου ζούσε μέσα σε ένα συνεχή, παρατεταμένο χειμώνα. Στην πρώτη του θητεία έφερε, κυρίως, την αναζωογονητική φρεσκάδα του κοσμοπολιτισμού του και ένα αντισυμβατικό ύφος διακυβέρνησης που τόσο είχε ανάγκη η πόλη. Μόνο που, στην κρίσιμη πενταετία που ακολουθεί, αυτό δεν είναι πια αρκετό. Πρέπει να γίνουν πολύ περισσότερα και καλύτερα πράγματα για την καθημερινή ζωή των πολιτων.

-Θα είστε υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος;

Εχω δημόσια καταθέσει την επιθυμία μου να είμαι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την Πρωτοβουλία, στις εκλογές του Μαίου. Πιστεύω ότι έτσι μπορώ να βοηθήσω πιο ενεργά στην επανεκλογή του Γιάννη Μπουτάρη αλλά και να φανώ χρήσιμος, εφ όσον βέβαια εκλεγώ, την επόμενη μέρα στην αντιμετώπιση των σημαντικών προβλημάτων της πόλης. Η αλήθεια είναι πως ο δήμαρχος δεν μου απάντησε ακόμη οριστικά, αναφέροντας κάποιες, υποτιθέμενες η πραγματικές, αντιρρήσεις άλλων υποψηφίων. Δεν θεωρώ, όμως, αυτό το λόγο σοβαρό και σκοπεύω να επιμείνω. Το βασικό μου επιχείρημα αποτελούν οι προτάσεις και τα σχέδια που καταθέτω πεισματικά επι τριάντα χρόνια για μια ανθρώπινη Θεσσαλονίκη, στα οποία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό και το πρόγραμμα της Πρωτοβουλίας, καθώς και το γεγονός ότι συμμετείχα ενεργά στη δημιουργία της, όπως καλά θυμούνται, είμαι βέβαιος, τα 4 ιδρυτικά της μέλη. Σε κάθε περίπτωση, ο δήμαρχος έχει την τελική ευθύνη για τη συγκρότηση ενός πολυ ισχυρού ψηφοδελτίου, που θα καθορίσει το αποτέλεσμα των εκλογών αλλά, το κυριότερο, και το έργο της διοίκησης την επόμενη μέρα.

-Ποιό είναι το διακύβευμα; Μνημόνιο- αντιμνήμόνιο, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Το απλουστευτικό, μανιχαιστικό και διχαστικό αυτό δίλημμα δεν αποτελεί, κατα τη γνώμη μου, πραγματικό διακύβευμα ούτε καν για την κεντρική πολιτική σκηνή. Το κρίσιμο ερώτημα είναι τι είδους χώρα επιθυμούμε. Αν, δηλαδή, το οικονομικό της πρότυπο θα είναι το παλιό, κρατικοδίαιτο και καταναλωτικό μοντέλο που στηρίζεται στη δανεική καλοσύνη των άλλων και οδήγησε στα μνημόνια (αυτό που υπόσχεται να επαναφέρει ο Σύριζα) η ένα εξωστρεφές, παραγωγικό σχέδιο βασισμένο στον υπαρκτό πλούτο της χώρας και τις πραγματικές δεξιότητες του Ελληνικού λαού. Ούτως η άλλως το μνημόνιο τελειώνει σε λίγους μήνες και το πλαστό αυτό δίλημμα θα εξαφανιστεί, μαζί με τους εμπνευστές και τους φανατικούς υποστηρικτές του. Προβλέπω ότι θα έχει ξεχαστεί μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές, έχοντας κάνει, βέβαια, μεγάλη ζημιά στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο και την υπεύθυνη αριστερά, που επωμίστηκαν το δυσβάστακτο βάρος της εξόδου από την κρίση. Κατά μείζονα λόγο, δεν έχει καμμία σχέση ούτε με τις Ευρωεκλογές (σε ποιά Ευρώπη θέλουμε να ανήκουμε), ούτε, πολύ περισσότερο, με τις περιφερειακές και τις δημοτικές εκλογές. Και, για να θέσω το ερώτημα όσο γίνεται πιο απλά: δεν μας φτάνουν τα οικονομικά και κοινωνικά βάσανα, είναι ανάγκη να έχουμε από πάνω και μια βρώμικη, παρατημένη και διαλυμένη πόλη, επειδή ο αντιμνημονιακός δήμαρχος θεωρεί τα προβλήματα αυτά αμελητέα; Οι παρεμβάσεις ενός καλού δημάρχου λειτουργούν παρηγορητικά, αμβλύνοντας οσο αυτό είναι δυνατόν τις ταπεινώσεις της ημέρας. Εκτός απ το μνημόνιο, υπάρχει και η καθημερινή ζωή.

-Παρακολουθείτε τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ;

Φυσικά τις παρακολουθώ, με αγωνία για την τελική έκβαση, από μια διακριτική απόσταση και με σεβασμό για τον πολιτικό χώρο που υπηρέτησα 12 χρόνια. Με θλίβει το φαινόμενο του δημόσιου λιθοβολισμού ενός πολιτικού χώρου από ανθρώπους, μάλιστα, που συμμετείχαν ενεργά στη διαμόρφωση της πολιτικής του τα τελευταία χρόνια, με απύθμενο θράσος και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής. Το Πασόκ ήταν πάντα μια εκφραστική ολότητα πού άσκησε γοητεία σε διάφορα στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας, κατ’ εξοχήν μικροαστικά. Η κρίση το μετέτρεψε απότομα σε αποδιοπομπαίο τράγο, αποδεικνύοντας τον εύθραυστο οικονομικό δεσμό και το πελατειακό υπόβαθρο που υπηρέτησε και το ίδιο ως συλλογικό υποκείμενο. Ετσι, όταν έπαψε πλέον να δίνει, περιέπεσε σε δίνη και μεταβλήθηκε σε άθροισμα συντηρητικών υποκειμενικοτήτων φεουδαρχικού τύπου που ήταν εμπόδιο σε κάθε μεταρρύθμιση, ακόμη και στην προσπάθεια ήπιου εκσυγχρονισμού την περίοδο Σημίτη. Σκεφθείτε ότι τα ίδια εμπόδια παραμένουν στο κόμμα ακόμα και σήμερα, στο ύστατο στάδιο της φθοράς, παρεμποδίζοντας τις προσπάθειες που γίνονται για τον μετασχηματισμό του σε ένα ευρύτερο, σύγχρονο και αποτελεσματικό κόμμα της Ευρωπαικής σοσιαλδημοκρατίας.

-Αισθάνεσθε ότι ανήκετε στο Πασόκ;

Δεν ξέρω αν έχει νόημα σήμερα αυτή η ερώτηση η αν ενδιαφέρει πια κανέναν. Προσωπικά υποστήριζα πάντοτε την άποψη ότι η αριστερά, η θα είναι Ευρωπαική, ανανεωτική και μεταρρυθμιστική, η δεν θα υπάρξει. Αυτό το χώνεψα από παιδί, ακούγοντας στο σπίτι τις ιστορίες του πατέρα μου και των άλλων που γύρισαν απ τα ξερονήσια και μου μίλησαν για την ΕΔΑ και την απομάγευση της μεγάλης ουτοπίας. Ετσι, εντάχθηκα αργότερα ολόψυχα στο ΚΚΕ Εσωτερικού όπου ακόμα ανήκω, παρ’όλο που δεν υπάρχει. Τις διάφορες εκδοχές του παρακολουθώ και στηρίζω, όπως αλλάζουν διαρκώς μετά την πτώση του τείχους και την παγκοσμιοποίηση. Είτε λέγεται ΕΑΡ, Πασόκ του Σημίτη η του Γιώργου, Δημάρ η Ελιά, είναι ο ίδιος κατακερματισμένος χώρος που πασχίζει απεγνωσμένα να εκφραστεί ενιαία για να ανταποκριθεί στις μεγάλες απαιτήσεις της εποχής και του τόπου.

-Ποιά είναι η εκτίμησή σας για την κεντροαριστερά; Γιατί ατύχησε η πρωτοβουλία των 58;

Από την πρώτη, ενθουσιώδη συνάντηση πέρισυ στο Γκάζι και την αυθόρμητη λαοθάλασσα στο “Ακροπόλ” για τη δημιουργία της μεγάλης ενιαίας κεντροαριστεράς, καταλήξαμε στην επιμνημόσυνη δενδροφύτευση δύο μίζερων δενδρυλίων στις μικρές αυλές των επί μέρους κομματικών σχηματισμών. Προφανώς ο καθένας επεδίωκε να φέρει στα δικά του μέτρα την Ελιά, παραβλέποντας τα ποιοτικά πλεονεκτήματα της ενότητας, που αποφέρει εκθετικά και νικηφόρα εκλογικά αποτελέσματα όπου εφαρμόζεται, σε επιμελητήρια, συλλόγους και τους μεγάλους δήμους της χώρας. Ομως, παρότι κάθε νέα απόπειρα είναι, ταυτόχρονα και ένα διαφορετικό είδος αποτυχίας, για μας υπάρχει μόνο η προσπάθεια. Θα ξαναβρεθούμε, ελπίζω, αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές.

-Θα φουσκώσει το ποτάμι;

Οτι φουσκώνει απότομα προκαλεί ζημιές η, στην καλύτερη περίπτωση, απογοήτευση αν ξεφουσκώσει. Γι αυτό χρειάζεται υπομονή, πίστωση χρόνου, πολλή δουλειά και αντοχή,αφού πρόκειται για ένα προσωπικό στοίχημα του Σταύρου Θεοδωράκη, με όλα τα καλά αλλά και όλα τα στραβά που αυτό συνεπάγεται. Μπορούμε κοινωνιολογικά να το χαρακτηρίσουμε ως μια κίνηση “συμπονετικού εκλεκτικισμού”. Αναφέρεται με ρεαλιστικούς όρους στο σήμερα, χωρίς μεταφυσικές η ουτοπικές αναζητήσεις. Δεν απευθύνεται σε κοινωνικές τάξεις με αντίθετα οικονομικά συμφέροντα αλλά σε ομάδες ατόμων με διαφορετικά ενδιαφέροντα και συνήθειες. Προβάλει απ ευθείας τις απαντήσεις στα διάφορα προβλήματα, παραβλέποντας οτι στην πολιτική περισσότερη σημασία έχει η διαδικασία για την επίλυσή του, που εξαρτάται απ το συσχετισμό των δυνάμεων και όχι από την καλή πρόθεση. Επιλέγει και τις ερωτήσεις, δηλαδή τα θέματά του a la carte, με κριτήρια μπεστ σέλλερ, προσπαθώντας να απευθυνθεί σε όσο περισσότερους γίνεται αναποφάσιστους η άστεγους πολιτικά ανθρώπους της διπλανής πόρτας (η, καλύτερα, του διπλανού portal). Μου θυμίζει τον Τζεφ Ντάνιελς, τον πρωταγωνιστή της ταινίας του Γούντι Αλλεν “Πορφυρό ρόδο του Καίρου”που δραπέτευσε από την οθόνη για να ζήσει τον έρωτά του στον “αληθινό” κόσμο. Μόνο που στην ταινία, όπως και στη ζωη, το όνειρο δεν μπορεί τελικά να νικήσει την πραγματικότητα.