ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ - 'ΑΡΘΡΑ | 27.09.2012 | 09:54

Παναγιωτόπουλος: Ο δήμος στραγγαλίζεται από τα ενοίκια

O Δήμος Δυτικής Αχαΐας «εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα στέγασης των υπηρεσιών του, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να παρεμποδίζεται η ομαλή λειτουργία του και να “στραγγαλίζεται” ο δήμος οικονομικά από το δυσβάσταχτο βάρος των ενοικίων που είναι υποχρεωμένος να πληρώνει για τις στεγαστικές του ανάγκες». Αυτό σημειώνει με άρθρο του στην aftodioikisi.gr ο δήμαρχος Ανδρέας Παναγιωτόπουλος, ο ένας εκ της ομάδας των τεσσάρων που κάνει αντιπολίτευση στην ΚΕΔΕ.

Ο δήμος, συνεχίζει ο δήμαρχος, «είναι η τελευταία γραμμή υπεράσπισης της καθημερινότητας του πολίτη. Το τελευταίο καταφύγιο του πολίτη. Οφείλουμε να αγωνισθούμε με νύχια και με δόντια». Και προσθέτει: «Αυτήν τη στιγμή όμως το απόλυτα επείγον είναι να μπορέσουμε να κρατήσουμε την Τοπική Αυτοδιοίκηση “όρθια”. Να κρατήσουμε το δήμο “ανοικτό”, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν διεκδικούμε και δεν προγραμματίζουμε και μεγάλες παρεμβάσεις στις υποδομές (ο δήμος μας κατάφερε να εντάξει στο ΕΣΠΑ μεγάλα έργα που αφορούν στη σχολική στέγη, στην ύδρευση και την αποχέτευση, προγράμματα αστικών αναπλάσεων κ.λπ.)».

Τοπική Αυτοδιοίκηση:
Προβλήματα και προοπτικές στον καιρό της κρίσης

Συμπληρώνονται σχεδόν δύο χρόνια από τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου 2010. Εκλογές που διεξήχθησαν για πρώτη φορά υπό το καθεστώς του «Καλλικράτη» Εκλογές που σηματοδότησαν τη νέα εποχή της «Καλλικρατικής» μεταρρύθμισης. Μιας μεταρρύθμισης που, παρά τα αρχικά ερωτήματα και τους προβληματισμούς που τη συνόδευαν, γεννούσε ελπίδες. Μιας μεταρρύθμισης πολύ φιλόδοξης που στόχευε σε μια ριζική αναδιοργάνωση του κράτους και των θεσμών του. Σε μια ριζική αλλαγή του αυτοδιοικητικού «χάρτη» της χώρας με σκοπό την καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη.

Η ιστορία της αυτοδιοίκησης είναι μια μακρά ιστορία αγώνων και διεκδικήσεων για αρμοδιότητες και πόρους. Αρμοδιότητες που θα εσήμαιναν τον «απογαλακτισμό» της τοπικής αυτοδιοίκησης από την κεντρική εξουσία και θα οικοδομούσαν σταδιακά την «πραγματική» αυτοδιοίκηση, δηλαδή μια «κυβέρνηση του τόπου». Και πόρους που θα μπορούσαν να καταστήσουν δυνατή την άσκηση αυτών των αρμοδιοτήτων.

Η ιστορία αυτή τα μεταπολιτευτικά χρόνια πέρα από άλλες θεσμικές εξελίξεις (εθελοντικές συνενώσεις, συμβούλια περιοχής, σύνδεσμοι κοινοτήτων κ.λ.π) «σημαδεύτηκε» από δύο μεγάλες μεταρρυθμίσεις, τον «Καποδίστρια» του 1998 και τον «Καλλικράτη» του 2010.

Με τον «Καποδίστρια» έγιναν κάποια βήματα, όμως ουσιαστικά έμεινε «ανολοκλήρωτος» διότι δεν στηρίχτηκε όπως θα έπρεπε οικονομικά.

Σήμερα η «Καλλικρατική» μεταρρύθμιση, δυστυχώς, μοιάζει να «πελαγοδρομεί» και να «βουλιάζει» μέσα στη γενικότερη «θαλασσοταραχή» που πλήττει τη χώρα και φυσικά απειλεί να «πνίξει» και την τοπική αυτοδιοίκηση.

Ο δήμος μας, ο δήμος Δυτικής Αχαΐας -εκκρεμεί το προεδρικό διάταγμα για τη μετονομασία του σε Δήμο Δυμαίων – προϊόν συνένωσης τεσσάρων πρώην δήμων, με έδρα την πόλη της Κάτω Αχαΐας, είναι και αυτός ένας «Καλλικρατικός» δήμος που είχε στο ξεκίνημά του να αντιμετωπίσει το μεγάλο πρόβλημα της οργάνωσης του νέου δήμου και των υπηρεσιών του. Ο δήμος μας όμως είχε επί πλέον να αντιμετωπίσει ένα δικό του «μοναδικό» πρόβλημα. Έπρεπε να το κάνει αυτό χωρίς να διαθέτει ούτε τετραγωνικό μέτρο ιδιόκτητο.

Όπως είναι γνωστό την 8^η Ιουνίου 2008 η πόλη της Κάτω Αχαΐας και ολόκληρη η περιοχή μας, η περιοχή της δυτικής Αχαΐας, επλήγη σκληρά από καταστροφικό σεισμό. Σεισμό με ανθρώπινα θύματα. Σεισμό που άφησε την πόλη χωρίς δημαρχείο, χωρίς εκκλησία, χωρίς σχολεία. Σεισμό που κατέστρεψε πολλά σπίτια στην Κάτω Αχαΐα. Σεισμό που έπληξε ανεπανόρθωτα την εμπορική ζωή και τον εμπορικό κόσμο της Κάτω Αχαΐας. Σεισμό που επέφερε πολύ μεγάλες ζημιές σε δημόσια και ιδιωτικά κτίρια σε όλη την περιφέρεια του δήμου.

Σήμερα τέσσερα χρόνια μετά και παρά τις εξαγγελίες και υποσχέσεις των τότε κυβερνητικών αξιωματούχων, αλλά και των τότε αντιπολιτευομένων και στη συνέχεια αναλαβόντων τη διακυβέρνηση – και με πρόσχημα την εν τω μεταξύ ενσκήψασα κρίση – κανένα πρόγραμμα και σχέδιο ανασυγκρότησης δεν εκπονήθηκε για την σεισμόπληκτη περιοχή μας, όπως είχε γίνει στο παρελθόν για άλλες περιοχές (Καλαμάτα, Αίγιο, κ.λ.π) και η κατάσταση παραμένει σχεδόν ίδια.

Ο δήμος μας εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα στέγασης των υπηρεσιών του, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να παρεμποδίζεται η ομαλή λειτουργία του και να «στραγγαλίζεται» ο δήμος οικονομικά από το δυσβάσταχτο βάρος των ενοικίων που είναι υποχρεωμένος να πληρώνει για τις στεγαστικές του ανάγκες.

Βέβαια πρέπει να ομολογήσουμε ότι τα προηγούμενα χρόνια της ψεύτικης, και όπως αποδείχθηκε «πλαστικής», ευμάρειας και αφθονίας, η περιοχή μας δεν κατάφερε – όπως και όλη η Ελλάδα άλλωστε -να φτιάξει τις υποδομές της και να οργανωθεί έτσι ώστε να μπορέσει να αναδείξει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα. Σήμερα δοκιμάζεται από την κρίση και μοιάζει να βρίσκεται σε τέλμα και αδιέξοδο. Αυτή η διαπίστωση απηχεί τη σκληρή πραγματικότητα. Είναι η αλήθεια για τη σημερινή κατάσταση. Όμως αυτή η σκληρή αλήθεια είναι που γεννά και αισιοδοξία. Όσο είναι αλήθεια ότι έχουν γίνει ελάχιστα από αυτά που έπρεπε να γίνουν άλλο τόσο είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολύ μεγάλα περιθώρια για να γίνουν πάρα πολλά.

Η περιοχή μας, η δυτική Αχαΐα έχει τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης στον πρωτογενή τομέα αφού διαθέτει το «φυσικό» ιχθυοτροφείο που λέγεται Πατραϊκός Κόλπος, εύφορο κάμπο, ημιορεινή περιοχή που ευνοεί τις αγροτοκτηνοτροφικές δραστηριότητες. Περιλαμβάνει επίσης στην εδαφική της περιφέρεια τη βιομηχανική περιοχή Πατρών (ΒΙ.ΠΕ) και άλλες βέβαια, εκτός αυτής, παραγωγικές και μεταποιητικές δυναμικές επιχειρήσεις.

Έχει ακόμη τεράστιες – ανεκμετάλλευτες ουσιαστικά μέχρι σήμερα -δυνατότητες στον τριτογενή τομέα και μάλιστα στον τουριστικό με προϋποθέσεις για μια πολύ δυναμική αξιοποίηση. Δυνατότητες για «πολιτιστικό» τουρισμό με την προβολή και αξιοποίηση σημαντικών αρχαιολογικών χώρων (όπως το «Τείχος Δυμαίων» – εμβληματική προϊστορική ακρόπολη, τα μυκηναϊκά νεκροταφεία Πορτών, Μιτόπολης, Ελαιοχωρίου και Σπαλιαραιίκων), την ανάδειξη διαφόρων αξιόλογων μουσείων ( όπως το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας πάρκου Κοτυχίου – Στροφυλιάς, το Εκκλησιαστικό Λαογραφικό Μουσείο Λουσικών κ.λ.π.). Δυνατότητες για «θρησκευτικό» τουρισμό λόγω της ύπαρξης σημαντικών μονών («Μαρίτσα», «Φιλοκάλι») και σημαντικών νεώτερων θρησκευτικών μνημείων («Άγιος Δημήτριος Μπάδα»). Δυνατότητες ακόμη για «οικοτουρισμό» ( με την ύπαρξη του – μοναδικής αισθητικής και μέγιστης οικολογικής αξίας – δάσους της Στροφυλιάς), για «ιαματικό» τουρισμό (Άραξος), «περιπατητικό» τουρισμό, «αθλητικό» τουρισμό («αλεξίπτωτο πλαγιάς» στη μοναδική «πίστα» Σαντομερίου κ.λπ.).

Όλα τα παραπάνω μας δίνουν αισιοδοξία ότι μπορούμε εφόσον αντέξουμε και ξεπεράσουμε τη σημερινή κρίση – κρίση βέβαια που είναι πολύπλευρη – να καταφέρουμε να πάμε τον τόπο μας ένα βήμα μπροστά. Αυτό βέβαια προϋποθέτει και έναν δημιουργικό αναστοχασμό πάνω στα αίτια που την προκάλεσαν και μια ριζική προσωπική και συλλογική επανατοποθέτηση. Κάθε πολίτης ξεχωριστά αλλά και συνολικά ως κοινωνία οφείλουμε να «σκεφτούμε» το παρελθόν μας και να σχεδιάσουμε με νέο «βλέμμα», με βάση τα νέα δεδομένα, το παρόν αλλά και το μέλλον του τόπου μας.

Αυτήν τη στιγμή όμως το απόλυτα επείγον είναι να μπορέσουμε να κρατήσουμε την Τοπική Αυτοδιοίκηση «όρθια». Να κρατήσουμε το δήμο «ανοικτό», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν διεκδικούμε και δεν προγραμματίζουμε και μεγάλες παρεμβάσεις στις υποδομές (ο δήμος μας κατάφερε να εντάξει στο ΕΣΠΑ μεγάλα έργα που αφορούν στη σχολική στέγη, στην ύδρευση και την αποχέτευση, προγράμματα αστικών αναπλάσεων κ.λ.π.).

Όμως ο δήμος είναι η τελευταία γραμμή υπεράσπισης της καθημερινότητας του πολίτη. Το τελευταίο καταφύγιο του πολίτη. Οφείλουμε να αγωνισθούμε με «νύχια και με δόντια».

Να αναζητήσουμε την «επικίνδυνη» ισορροπία ανάμεσα σε μία ορθολογική οικονομική λειτουργία του δήμου και στο κοινωνικό του «πρόσωπο». Ένα «πρόσωπο» που ιδιαίτερα σήμερα είναι περισσότερο αναγκαίο από κάθε άλλη φορά και μας καλεί να διαφυλάξουμε και να διευρύνουμε τις υποστηρικτικές κοινωνικές δομές και υπηρεσίες του δήμου ώστε να οικοδομηθεί ένα «πλέγμα» κοινωνικής προστασίας για όλους τους δημότες, μια κοινωνία αλληλεγγύης που έχουμε ανάγκη όλοι μας.

Βέβαια μπορεί να αναρωτηθεί κανείς. Τα όνειρά μας για τον τόπο μας τι θα απογίνουν; Πρέπει να τα ξεχάσουμε;

Με το όραμα μας για μια «διαφορετική» αυτοδιοίκηση τι θα κάνουμε;

Θα το εγκαταλείψουμε οριστικά;

Το όραμά μας για μια αυτοδιοίκηση με οικονομική και λειτουργική ανεξαρτησία και αυτοτέλεια.

Το όραμά μας για μια αυτοδιοίκηση που θα μπορεί να σχεδιάζει, να προγραμματίζει, να διεκδικεί και να υλοποιεί.

Το όραμά μας για μια αυτοδιοίκηση που θα «εμπνέει» τους δημότες.

Το όραμά μας για μια αυτοδιοίκηση «ταγμένη» στην υπηρεσία των πολιτών.

Το όραμα μας για μια αυτοδιοίκηση με κέντρο τον άνθρωπο και τις αξίες του.

Όχι δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ το όραμά μας.

Όχι δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τα όνειρά μας για τον τόπο μας.

Απλά θα συνεχίσουμε τον αγώνα με την ελπίδα ότι το ταχύτερο δυνατόν η χώρα μας, η πατρίδα μας θα αφήσει πίσω της τη σημερινή θλιβερή κατάσταση.

Και τότε οι τοπικές μας κοινωνίες και εμείς που υπηρετούμε την Τοπική Αυτοδιοίκηση, όλοι οι δημότες και όλοι οι πολίτες θα μπορέσουμε να κάνουμε πράξη όσα θεωρούμε αναγκαία για την περιοχή μας. Θα «φτιάξουμε» την αυτοδιοίκηση που θέλουμε και οραματιζόμαστε και θα δώσουμε «σάρκα και οστά» στα όνειρα που έχουμε για τον τόπο μας.