Γιατί κερδίζει ο Καμίνης

«Μα είναι δυνατόν να είναι μπροστά ο Καμίνης»; Το ερώτημα διατυπώθηκε μετά την δημοσιοποίηση των πρώτων δημοσκοπήσεων που έδειχναν ότι ο δήμαρχος Αθηναίων περιμένει να μάθει τον αντίπαλο του στον δεύτερο γύρο, της μάχης για την Αθήνα. Διατυπώθηκε από τους ίδιους, που παραμονές των εκλογών του 2010 έλεγαν: «Μα, είναι δυνατόν να πάρει τις εκλογές στην Αθήνα ο Καμίνης;» Δεν κατάλαβαν και μάλλον εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν. Φαίνεται απο την προεκλογική τους τακτική.

Άν κάποιος πάρει τοις μετρητοίς τα όσα ισχυρίζονται οι κύριοι  Σπηλιωτόπουλος και Κακλαμάνης, ο σημερινός δήμαρχος το μόνο που κατάφερε είναι να διαλύσει το δήμο, μέσα σε τρία χρόνια. Τα 24 χρόνια που την Αθήνα κυβερνούσε το κόμμα τους, όλα ήταν καλώς καμωμένα. Άν τώρα κάποιος πάρει στα σοβαρά τα όσα λέει ο κύριος Γαβιηλίδης, ο σημερινός δήμαρχος, ευθύνεται για το… Μνημόνιο άν δεν είναι το ίδιο το Μνημόνιο. Το ότι το Μνημόνιο, δεν περίμενε την εκλογή Καμίνη για να μας καθίσει στο σβέρκο, αφού η υπογραφή του προηγήθηκε κατά έξι μήνες των δημοτικών εκλογών του 2010, είναι λεπτομέρεια.

Καλά είναι όλα αυτά αλλά δεν αγγίζουν την ουσία. Και η ουσία είναι η υπεροχή του πολιτικού συμβολισμού της υποψηφιότητας του κυρίου Καμίνη, έναντι των αντιπάλων του. Ο κύριος Καμίνης το 2010 δεν κατάφερε μόνο να δώσει μετά από 24 χρόνια τέλος στην κυριαρχία της ΝΔ, στην Αθήνα. Να δώσει τέλος στη χρησιμοποίηση του μεγαλύτερου δήμου της χώρας, ως σκαλοπάτι αναρρίχησης ακόμα και στην ηγεσία του κόμματος, των πρωτοκλασάτων στελεχών της. Για πρώτη φορά, η Αθήνα είχε δήμαρχο που δεν προερχόταν από τα πολιτικά τζάκια και τον κομματικό σωλήνα. Οι πολίτες ευνόησαν μια υποψηφιότητα που δεν ανέδυε κομματική ναφθαλίνη.

Η τάση των πολιτών να ευνοούν υποψηφιότητες που δεν κινούνται σε στενά κομματικούς χώρους, είναι πιο ισχυρή από το 2010. Και σε σχέση με τους αντιπάλους του, η υποψηφιότητα του, δεν στέκεται στα όρια ενός κόμματος. Το ότι στην Αθήνα, η πολυδιασπασμένη κεντροαριστερά, εμφανίζεται ενωμένη και στοιχισμένη πίσω από την υποψηφιότητα του, λέει πολλά. Και το ότι ο κόσμος της δημοκρατικής παράταξης που εξακολουθεί να θεωρεί σπίτι του, όλο το χώρο μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, θέλει μία νίκη, μπορεί να πει ακόμα πιο πολλά στην κάλπη. Και πάντως περισσότερα από τα συνήθη που αποτελούν το πεδίο αντιπαράθεσης μιας δημοτικής προεκλογικής περιόδου.

Αντί λοιπόν να απορούν για το προβάδισμα Καμίνη και να ανασύρουν θεωρίες συνωμοσίας για τα δημοσκοπικά ευρήματα, ας αναθεωρήσουν στρατηγική.  Άν όχι, δεν χάθηκε και ο κόσμος. Υπάρχει και το 2019!