τη-λαογράφο-αγγ-χατζιμιχάλη-τιμάει-ο-δ-136318
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ | 30.11.2015 | 09:14

Τη λαογράφο Αγγ. Χατζιμιχάλη τιμάει ο Δήμος Αθηναίων

Την πρώτη Ελληνίδα λαογράφο Αγγελική Χατζημιχάλη τιμά ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων, παρουσιάζοντας έκθεση – αφιέρωμα, 50 χρόνια από τον θάνατό της, στο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης «Αγγελική Χατζημιχάλη».

Η έκθεση περιλαμβάνει τρεις ενότητες «Οι Σαρακατσάνοι», «Η Σκυριανή Τέχνη» και «Το Ελληνικό Σπίτι» με παράλληλες εκδηλώσεις και διαλέξεις, με σκοπό την ολοκληρωμένη παρουσίαση της πορείας της ζωής και του πολυσχιδούς έργου της.

«Η Αγγελική Χατζημιχάλη ήταν μια αστή, η οποία μολονότι ζει σε αστικό περιβάλλον, του οποίου ο τρόπος ζωής συνάδει με την κοσμική καθημερινότητα της Αθήνας, εκείνη ακολουθεί μια εντελώς διαφορετική πορεία. Θέτει ως επίκεντρο της ζωής της την αναζήτηση της παραδοσιακής ρίζας και αναδεικνύει στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού. Μεγαλύτερη έμφαση δίνει στον υλικό πολιτισμό και κυρίως την λαϊκή τέχνη», λέει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο η λαογράφος και επιμελήτρια της έκθεσης Σταυρούλα Πισιμίση.

Η Αγγελική Χατζημιχάλη ταξίδεψε από το 1920 σε ολόκληρη την Ελλάδα, έφτασε μάλιστα ως την Ιταλοκρατούμενη εκείνη την εποχή Δωδεκάνησο, με στόχο να γνωρίσει από κοντά την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων, τα ήθη και τα έθιμα, τους δεσμούς τους με τη γη, τις δεισιδαιμονίες, τις τέχνες τα παραμύθια που έλεγαν στα παιδιά τους, τα τραγούδια που τραγουδούσαν στους γάμους τους, το πως ντύνονταν οι γυναίκες και ζώντας μεγάλα διαστήματα μαζί τους, καταγράφει τον τρόπο ζωής τους.

«Όταν είδαν την Χατζημιχάλη για πρώτη φορά, οι Σαρακατσάνες, μια Αθηναία ντυμένη διαφορετικά, να καπνίζει πάνω στο γαϊδούρι, έλεγε η κόρη της, άρπαξαν πέτρες και την πετροβολούσαν. Είχε, όμως, τόση επιμονή και υπομονή που όχι μόνο πλησίασε αυτές τις γυναίκες, αλλά έγινε δικός τους άνθρωπος. Όταν η είδηση του θανάτου έφτασε στα Σαρακατσάνικα κονάκια, οι βοσκοί έβγαλαν τα κουδούνια από τα πρόβατα, όπως κάνουν όταν πενθούν τον πρωτοτσέλιγκα και οι γυναίκες σφάλισαν τους αργαλειούς τους και με ξέπλεκα μαλλιά κατέβηκαν στην Αθήνα, για να θρηνήσουν έναν δικό τους άνθρωπο», σημειώνει η κ. Πισιμίση.