Πολιτικό «γλυκαντικό» στα μεσοπρόθεσμα μέτρα χρέους αναζητεί η Αθήνα

Αναλυτική καταγραφή της προόδου που έχει συντελεστεί αλλά και πολιτικές διεξόδους στα καυτά αδιέξοδα της διαπραγμάτευσης (φορολογικό, εργασιακό, ασφαλιστικό, ενέργεια και αντίμετρα) αναζητεί η Ελληνική πλευρά στο σημερινό Eurogroup.

Στο πλαίσιο αυτό αναμένονται επαφές του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου και της  υπουργού Εργασίας Έφης Αχτσιόγλου με πρόσωπα – κλειδιά των θεσμών αλλά και ομολόγους τους από τα κράτη – μέλη. Πάντως σημαντικές αλλαγές στη στάση των δανειστών δεν αναμένονται  όπως δείχνει η εμπειρία. Οι πολιτικές ηγεσίες παραπέμπουν στους θεσμούς και σημειώνουν ότι συμφωνία μπορεί να επιτευχθεί μόνο εφόσον σε τεχνικό επίπεδο υπάρχουν λύσεις. Μόνο βέβαια που οι τεχνικές λεπτομέρειες είναι απότοκα συγκεκριμένων πολιτικών.

Με δεδομένη συνεπώς τη στάση του Βερολίνου που δεν προβλέπει εκπτώσεις και το σημερινό Eurogroup – το τέταρτο από τις 20 Δεκεμβρίου του 2016 που ήταν το πρώτο χρονικό ορόσημο που είχε τεθεί για τεχνική συμφωνία με τους θεσμούς, δεν αναμένεται να φέρει φως στο τούνελ. Επόμενος σταθμός είναι το άτυπο Συμβούλιο που θα γίνει στις 7 Απριλίου στην Μάλτα, ενώ πιθανότερη ημερομηνία εξελίξεων είναι το Εurogroυp της 22ας Μαΐου. Τότε θα έχουν ολοκληρωθεί και οι εκλογές στη Γαλλία, ενώ θα μπορούν να ειδικευτούν και τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, που ίσως αποτελεί το πιο βασικό «γλυκαντικό» για την αποδοχή των σκληρών μέτρων που ζητούν οι δανειστές. Πλέον με την σκληρή στάση των δανειστών να είναι ξεκάθαρη και άκαμπτη η Ελληνική πλευρά αναζητεί σανίδα σωτηρίας στο χρέος. Όμως εκεί υπάρχει μεγάλα προσκόμματα. Δηλαδή η διαμάχη ΔΝΤ με τους Ευρωπαίους για τη βιωσιμότητά του χρέους, αλλά και η απαίτηση του ΔΝΤ, που δεν αρέσει καθόλου στην Αθήνα, να υπάρξουν σκληρές αποφάσεις σε συντάξεις και αφορολόγητο αντίμετρα για να εκδώσει έκθεση βιωσιμότητας χρέους και να πιέσει την ΕΕ να «κουρέψουν» χρέος.

Πάντως εάν δεν υπάρχουν υποχωρήσεις της Ελληνικής πλευράς στο μέτωπο των ενεργειακών τότε δύσκολα να υπάρξει διέξοδος σε κάθε περίπτωση. Με την πίεση να είναι ασφυκτική στο μέτωπο της ΔΕΗ δεν αποτελεί έκπληξη η ανάδειξη και των ζητημάτων των εργασιακών και του ασφαλιστικού ως κεντρικά στη διαπραγμάτευση ως πράξη αντιπερισπασμού.

Έτσι οι θεσμοί ζητούν αύξηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων από 5% σε 10%, μη επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων για τον καθορισμό των μισθών, καθιέρωση του lock out, αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου πρωτίστως ως προς τον τρόπο κήρυξης απεργιών, τα οποία θέλουν οι θεσμοί και όχι όπως είναι φυσικό η ελληνική πλευρά. Επίσης, οι πιστωτές απαιτούν νέες μειώσεις κύριων συντάξεων με κατάργηση της προσωπικής διαφοράς μια κι έξω στο πλαίσιο των πρόσθετων μέτρων ύψους έως 3,6 δισ. ευρώ ή 2% του ΑΕΠ για την περίοδο μετά το 2018.

 

Γιώργος Αλεξάκης