συμβασιούχοι-δ-βέροιας-απολυμένοι-απ-21162
ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ | 03.08.2017 | 07:49

Συμβασιούχοι-Δ.Βέροιας: Απολυμένοι, απλήρωτοι και χωρίς επίδομα ανεργίας

Ένα πραγματικό Γολγοθά βιώνουν οι απολυμένοι συμβασιούχοι του δήμου Βέροιας.  Συγκεκριμένα μετά την απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, δύο συμβασιούχοι στον Δήμο Βέροιας απολύθηκαν, αφού κρίθηκαν άκυρες οι παρατάσεις των συμβάσεων ορισμένου χρόνου.

Οι συγκεκριμένες εργαζόμενες απασχολούνταν σε δημοτικούς παιδικούς σταθμούς εδώ και τρία περίπου χρόνια κατόπιν συνεχών ανανεώσεων. Η εργασία τους θεωρήθηκε αντισυνταγματική και ως εκ τούτου άκυρη με αποτέλεσμα να μείνουν απλήρωτες τους τελευταίους τέσσερις μήνες πριν από την απόλυσή τους.

Σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση των συμβασιούχων: “Εν αναμονή της πληρωμής τους λοιπόν, δημιουργείται ένα νέο ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα μεγαλύτερο. Δεν μπορούν να λάβουν επίδομα ανεργίας. Ενώ λοιπόν είναι πραγματικές δικαιούχοι, ο ΟΑΕΔ δεν το αναγνωρίζει, αφού η δημοτική αρχή δεν τους κόλλησε ένσημα τους τελευταίους 5 μήνες.

Έτσι πέρα από τον προβληματισμό που έχουν σε ό,τι αφορά την πληρωμή τους διότι δεν γνωρίζουν ακόμα αν πρέπει να κινηθούν δικαστικά για να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους ή να περιμένουν (μέχρι πότε;;;;!) απόφαση σχετική με τις αποδοχές τους. Πέρα από την διεκδίκηση της θέσης, της μονιμότητας καθώς η εργασία τους εξυπηρετούσε πάγιες και διαρκείς ανάγκες, έχουν τώρα να αντιμετωπίσουν και το πραγματικό πρόβλημα της επιβίωσης.

Ξαφνικά βρίσκονται απλήρωτες, απολυμένες, άνεργες, χωρίς να μπορούν να λάβουν επίδομα ανεργίας σε μία Ελλάδα που παραβιάζει την αρχή της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης του πολίτη απέναντι στη «χρηστή» διοίκηση, σε ένα κράτος που μόνο πρόνοιας δε χαρακτηρίζεται όταν ταλανίζεται από μακρόσυρτη γραφειοκρατία εξαντλώντας όλη του την αυστηρότητα στις πλάτες των απλών πολιτών, σε ένα κράτος που επικεντρώνεται στις τυπικότητες και αδιαφορεί για την ουσία αφήνοντας ξεκρέμαστους ανθρώπους οικογενειάρχες που έχουν βασίσει την ανατροφή των παιδιών τους στην προαναφερόμενη «χρηστή διοίκηση». Μέχρι πότε είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε τέτοια αναξιοκρατία;”